Analytics

Posts tonen met het label cultuur. Alle posts tonen
Posts tonen met het label cultuur. Alle posts tonen

vrijdag 19 november 2021

Een weekend in oktober

Ik ben tot de conclusie gekomen dat bloggen veel gemakkelijker is als er wat fotomateriaal voorhanden is. Bij deze een kort overzicht van een verjaardagsweekend.

We hebben een teenage model in huis. Hier afgebeeld met haar zus op weg naar het Halloween feestje bij Hans en Isabelle.

Besties!

Besties! In het hetzelfde kleedje nonetheless.


Er was nog tijd voor taart op een gegeven moment. Caroline is kei zwanger op deze foto, maar ge ziet het niet. Er zit een tafel voor.


We zijn naar de hyperrealisme tentoonstelling geweest en hebben daar onze ogen uitgekeken. 

Ons Mona was niet 100% mee van bij het begin.

Maar ze draaide snel bij.

GROTE BABY!

LELIJKE BABY

En dan nog een sleepover met de andere besties.

Mannekes. Life is good.

 

maandag 3 december 2018

Crayon Sun


Aldo Struyf was ooit een onderdeel van Millionaire, speelt bij The Mark Lanegan Band, was vroeger de frontman van Creature with the Atom Brain en is ook een neef van mijn vrouw. De try out van Crayon Sun in Heistse Hotspot De Living was dan ook een thuismatch. De helft van de familie was er en dat zorgde voor een hoop jolijt, zowel op als naast het podium. 5€ voor een CD'tje, met handtekening. Zeg nu zelf. Kan je niet laten liggen.

Trumpig


Jullie vragen jullie waarschijnlijk af waar ik het laatste jaar heb gezeten. Wel, onder andere op de Davidsfonds evenementen in Schriek.  Afgelopen vrijdag organiseerde Schrieks finest een avondje onder leiding van Ine Roox. Ine is al 15 jaar journaliste bij De Standaard en is nogal een Italië en Amerika kenner. Ze schreef een boek: Een Jaar met Trump. En kwam dat gezwind aan de fine fleur van Schriek voorstellen. Fa-cinerend gesprek met haar gehad, uiteindelijk het boek ook gekocht en zelfs de volle 2€ korting erop gekregen. En gesigneerd ook nog!


maandag 24 maart 2014

Oorlog en Terpentijn

Net voor de kerstperiode las ik in de Focus Knack een laaiend enthousiast artikel over Stefan Hertmans' Oorlog en Terpentijn, een roman gebaseerd het leven en werk van Urbain Martien, Hertmans' grootvader, oud-strijder uit Den Grooten Oorlog en een getalenteerd, zij het getormenteerd, kopiist en kunstschilder. Ik weet niet zeker hij toen al de Ex-libris had gewonnen, of hij enkel de nominatie er voor binnen had, lofzang was op dat moment alom. Ik heb het op mijn kerstlijstje gezet, ik heb het voor Valentijn van mijn knappe vrouw gekregen en heb het gisteren op 80 pagina's na uitgelezen. Als je één boek leest dit jaar, laat het dan dit zijn. Een echte aanrader.

vrijdag 24 januari 2014

Een schande!



 Bovenstaand een artikel rond mijn persoonlijke doe-het-zelf goeroe Roger van Dobbit TV. Al sinds de vroegen jaren '90 was de Roger mijn lichtend voorbeeld, mijn rots, mijn hoop dat zelfs de meest onhandige boerenlul in staat was een terras in bangkirai aan te leggen. Hij deed me cirkelzaag en bovenfrees aankopen, legde me uit hoe een vals plafond omhoog moest en motiveerde onrechtstreeks de beslissing om zoveel mogelijk zelf te doen in onze verbouwing. Vandaag vrienden, vandaag is een zwarte dag. Vandaag blijkt Roger niet meer dan een acteur te zijn, een comédien, bijgestaan door een team van handige Harry's. Deze theoloog heeft ons bedrogen vrienden, hij heeft ons zand in de ogen gestrooid. Deze wolf in schaapskleren, deze rabauw, deze struikrover,.... JUDAS! JUDAS! JUDAS! zeg ik u!

Ik ga sebiet efkes gaan liggen.

woensdag 13 februari 2013

P&B deel 3

Ik ben zeer fier op mijn tekenende vriend Vincent. Hij heeft het stof van zijn talent geschud en het terug tot een glans gepolijst. Zijn laatste cover, beetje aangebrand als hij is, ziet er erg goed uit. Let vooral op de Chinese lettering in de achtergrond. Professioneel he?



vrijdag 2 november 2012

Citaat van de maand


Ik zou nooit durven mezelf te vergelijken met Hemingway. Dat zou belachelijk, op het randje van psychotisch, zijn. Dus dat doe ik ook niet. Zijn bovenstaand citaat daarentegen neem ik graag voor waar aan. Ik ben er van overtuigd dat wat je ook schrijft, je altijd een stukje van jezelf in de tekst hebt zitten.

maandag 22 oktober 2012

F.A.C.T.S

Ik kan enkel verwijzen naar de zeer uitgebreide verslaggeving van mijn cohort Vincent. Klik hier, hier en hier.

Verwenskaarten. Oh yes.

donderdag 11 oktober 2012

Versus³

Facts is upon us. Ik kan niet mee. We hebben ons gemist van weekend en Vince moet het alleen zien te klaren. Mijn hart bloedt, maar het is niet anders. Een van de pareltjes, opgevist uit de modderige diepten. Vince noemt de nakende collectie die we gaan uitbrengen: 'De Afgrondjaren'. Zoals het echte artiesten betaamt is enige symboliek hem niet vreemd. Ik had de titel zelf niet beter kunnen kiezen.


dinsdag 17 juli 2012

Tinkelbel

Mijn oudste is nogal een fan van Tinkelbel. Mijn schilderende tante heeft een paar streken aan het doek toevertrouwd, errug mooi resultaat.

zondag 3 juni 2012

Kapitein Winokio



Mijn god we hadden ons goed voorbereid. We gingen naar de kapitein op aan raden van Karen die met Oscar en de Viktor tot hard-core fans mogen gerekend worden.

We waren niet voorbereid op ons Kaat haar panische reactie toen de Kapitein en de matrozen op het podium stormden. Het kind zat te rillen van de schrik en riep: "Itte is bang! Itte is bang!"  Needless to say we zijn moeten vluchten. De mensen keken raar. :-/

Er waren verzachtende omstandigheden. Later die dag zaten we bij de dokter van wacht, onze duts had 40 graden koorts en zat blijkbaar op een bronchitis te broeien.

Ze blijft een schrikschijter natuurlijk. :)

zaterdag 19 mei 2012

Recensiewerk - Mossad


Mossad (special operations) – De mol van het Elysée
Sven Allen, professor aan het Instituut voor Politieke Wetenschappen,  zit in een zeldzaam rustig hoekje van de Parijse Boulevard Saint-Germain koffie te drinken met zijn vriendin Jessie. Op een boogscheut van hun geflirt laat de ene na de andere geheim agent van Mossad het leven. Hetzelfde gebeurt in Malta, maar daar lijkt Yoni, Allens zoon, in het midden van de wervelstorm te zitten. Yoni is namelijk in zijn vaders voetstappen getreden en maakt deel uit van Mossad. Het enige verschil: vader zit niet langer in actieve dienst en is helemaal niet op de hoogte van zijn zoons avonturen. Maar dat zal niet lang meer duren. Na de aanslag volgt een wervelwind van geweld, intrige, politiek, het gekende recept. Allen zal terug de actieve dienst in moeten. En snel.
Mossad, kort voor HaMossad Le Modi’in ule Rakidim Meyuchadim kan letterlijk vertaald worden als ‘Instituut voor inlichtingen en bijzondere operaties’.  Het instituut, zoals het vaak genoemd wordt, is de Israëlische versie van het Amerikaanse Central Intelligence Agency, de geheime dienst dus. De Mossad beschouwt  zichzelf als de beste geheime dienst ter wereld. Op hun website zijn ze vrij open over hun activiteiten: beschermen van de grenzen, Joodse gemeenschappen waar dan ook ter wereld beschermen, informatie verzamelen, contraterrorisme,… het leest als een boodschappenlijstje. Maar als je de auteurs Bartoll en Rovero moet geloven is Mossad heel wat meer. En Bartoll zou het moeten weten: hij was immers jarenlang correspondent voor de grootste persagentschappen ter wereld en claimt redelijk wat actie van dichtbij gezien te hebben. Hij had misschien iets beter moeten kijken. Een spionagethriller pennen over de Mossad is een leuk idee, maar spijtig genoeg slagen de auteurs er niet in om iets echt boeiends te creëren. Bartolls vertelstijl is stijf, wat alle intriges (en er zijn er een hele hoop) doen overkomen als een opsomming. De myriade aan personages die Bartoll nodig heeft om zijn verhaal vorm te geven maakt dat je na pagina 20 moet beginnen terugbladeren om te kunnen blijven volgen. Daar heeft het genre wel vaker last van. Tekenaar Pierpaolo Rovero, alumni van de Disney Academy in Milaan, heeft een leuke tekenstijl, maar moet duidelijk tot het uiterste gaan om het broodnodige realisme te leveren dat een genre zoals de spionagethriller nodig heeft.  Het geheel is flets, wat door de erg donkere inkleuring van Véronique Robin niet wordt goedgemaakt, en komt niet verder dan het zoveelste verhaal over terrorisme, verstopte bommen en daddy issues.  Erg leuk onderwerp maar toch eentje om snel te vergeten.
Kwaliteit: ** matig
Moeilijk: II

woensdag 16 mei 2012

De oude melkerij

De Melkerij St Isidoor stopte in de jaren '70 haar productie. In haar tijd was het een erg sterk merk en een van de stopplaatsen van de tram die Aarschot met de omringende dorpjes verbond. Zo lang ik me kan herinneren had Tractor Elsen de gebouwen in gebruik, tot zij in de mid nillies uitweken naar de industriezone in het Nieuwland van Aarschot. Deze week is de afbraak begonnen. De foto is wat ongelukkig, omdat ik hem in 7 haasten heb genomen, dus je kan het beeldje van St Isidoor niet zien staan. Ik vraag me af of ze het uit de nis zullen halen voor de gevel naar beneden komt.

Zo zag ze er vroeger uit:


vrijdag 11 mei 2012

Othello

Net Othello gezien in cc Zwaneberg. De Spelerij, een relatief nieuw theatergezelschap onder leiding van Paula Bangels bracht hun eigen interpretatie van een van de Bards grootste werken. Othello is een klassiek Grieks drama: liefde, jalousie, bedrog, dood. De Spelerij brengt een oud thema en turnt het om naar een contemporaine setting: business, office gossip, overspel, moord. Erik Goossens, die we nog kennen van Vandenbossche electronics, zit in een glansrol als Iago (Jago), de slechterik die Othello (rol van Matthias Sercu) de dieperik in duwt. Shakespeare is onverdund niet naar iedereens smaak, maar De Spelerij mengt net genoeg neon licht en office tactics in hun spel dat het geheel erg herkenbaar wordt. Zoals Nathalie, een van mijn cultuurdates placht te zeggen: "Ik was precies aan het overwerken." 450 jaar later, en de grote thema's zijn nog niet veranderd. Dit stuk is een mooie illustratie voor het origineel, maar kan het niet vervangen. Vele nuances uit de orinele tekst gaan verloren in de zeer restrictieve bewerking: de dialoog is beperkt maar functioneel. Veel van het drama dat terug te vinden is in de originele tekst gaat verloren, maar dat is niet erg: De Spelerij roert en maakt Shakespeare toegankelijk voor een veel breder publiek (getuige de rijen die voor de middenschool waren gereserveerd) en dat is op zich al een verdienste.

dinsdag 8 mei 2012

Recensiewerk - Rik Remix


Rik Remix – David Vandermeulen
Rik Ringers, journalist, misdaadbestrijder, liefhebber van blonde vrouwen en juweel aan de kroon van uitgeverij Le Lombard komt thuis van een lange dag gevuld met bovennatuurlijke misdaad. Hij springt in de douche, bakt een eitje,  wordt achtereenvolgens geslagen, geschopt, verdronken, beschoten, geradbraakt, vergiftigd, geëlektrocuteerd, gedrogeerd, gekust, verbonden en voor dood verklaard.  Remixer David Vandermeulen  gebruikt prenten uit de volledige reeks om een nieuw verhaal te creëren. Vijf hoofdstukken met klinkende namen heeft Vandermeulen nodig om zijn OuBaPo bewerking van Tibets geesteskind rond te krijgen. OuBaPo, kort voor Ouvroir de Bande Dessinée Potentielle, is een nogal obscure beweging binnen het stripwereldje dat namen als Trondheim tot haar ledenbestand mag rekenen. De OuBaPo beweging gebruikt formele beperkingen om een stripboek tot stand te laten komen. Vandermeulen, de DJ van dienst,  verwijst hier als volgt naar: “De teksten en de beelden in dit verhaal zijn van A.P. Duchâteau en Tibet. Afgezien van enkele gewijzigde uitsneden is er niets aan gewijzigd. Het is een formele beperking die past in de OuBaPo traditie.(p3)” De formele beperkingen die Vandermeulen zichzelf oplegt, zijn die van de Tournering of de grafische re-interpretatie: een auteur eigent  zich de tekenstijl of de personages van een andere auteur toe en creëert zo een nieuw verhaal.  Er zijn vijf hoofdstukken: Rake klappen, waarin Rik het lijdende voorwerp is; Harde maatregelen, waarin Rik de voorwerpen doet lijden; Bittere wraak, waar de vuisten plaats maken voor vuurwapens; Onverwachte ommekeer, waar alle hoop verloren lijkt en R.I.P Rik, waarin onze onversaagde held keer op keer het onderspit lijkt te delven. Alle onderdelen maken deel uit van de stream of consciousness die Vandermeulen de lezer voorschotelt. De opeenvolging van acties, de snelheid die Vandermeulen creëert met wat op de keper beschouwd knip-en plakwerk is, is indrukwekkend. Het strekt Tibet tot eer dat Vandermeulen nergens zijn zelf opgelegde formele beperkingen moest versoepelen: voor elke situatie lijkt er een goede Rik Ringers plaat te vinden zijn. Opmerkelijk is dat elk hoofdstuk een apart verhaal vormt en dat het geheel ook in de omgekeerde richting kan gelezen worden zonder snelheid te verliezen. Vandermeulen draagt het boek op aan Tibet die Rik Remix blijkbaar een fantastisch idee vond. Ik treed hem daarin bij: Rik Remix is een kunststukje, een eerbetoon aan vergane stripglorie, maar of het publiek dat Rik Ringers gelezen heeft in hun tienerjaren erdoor gecharmeerd zullen worden blijft de vraag.  De pop art op de cover gaat alvast niet helpen.
Kwaliteit: goed – Moeilijkheidsgraad: I

maandag 26 maart 2012

Opera

Afgelopen zaterdag De Staatsopera van Tatarstan aan het werk gezien met Verdi's meesterstuk Nabucco. Een revelatie voor velen in de zaal. Ik heb met open mond gekeken.

Een stukje was meteen herkenbaar: Vapensiero sull’ali dorate ofte Het slavenkoor



vrijdag 6 januari 2012

Sneeuw!

Gisteren een half dagje congé genomen om met mijn vrouw en dochter, vergezeld van Moette, Oooh-pa en Ooh-ma naar Sneeuw! Een sprookjeswinter te gaan kijken in CC Zwanenberg. We hadden een sit-down event verwacht, maar we waren verrast toen we langs de catacomben het podium werden opgeleid waar iedereen zijn schoenen moest uitdoen. De spelers speelden hun spel op een jute speeltpleintje van 5 m² en betrokken de kindjes erbij. Er was sneeuw en er waren boompjes en één wel heel blij meisje.

woensdag 23 november 2011

Cirque Royale

Mijn lieftallige vrouw had me voor mijn verjaardag tickets cadeau gedaan om in het Cirque Royal naar Agnes Obel te gaan kijken. Als je er nog niet geweest bent: het is een aanrader. Fantastische locatie.

De show begon met twee voorprogramma's. De eerste was de zoveelste singer/songwriter en kon niet echt boeien. Het tweede voorprogramma: Liz Green, was een ontdekking. Een klein meisje met een stem die recht uit de jaren 20 komt. Ze zou negro spirituals kunnen zingen en er mee wegkomen. Voor de liefhebbers:


Agnes' concert was magisch. Ze werd vergezeld van een celliste (mét loopstation) en een Schotse sirene met harp. Obels repertoire beperkt zich voorlopig tot één cd'tje, een hitje en wat covers, dus de set duurde niet erg lang. Toch was ze volmaakt. Het tweede bisnummer was een oude Schotse folksong: Katie Cruel. Met zoveel emotie gebracht dat de zaal na de laatste noten haar adem inhield.





Recensies




Alfa – Fucking patriot.
Voor het tweede seizoen van Alfa nam auteur Jigounov afscheid van de originele scenarist Claude Mythic (Nathasha, Rubine,..) omwille van creatieve verschillen en zorgde zelf voor een stevig scenario. De auteur voegde hier en daar wat nieuwe accenten toe: een love intrest (mét obligate bedscène) (p33) om maar iets te noemen. Jigounov stript hoofdpersonage Tyler van zijn codenaam en waagt zijn hand aan echte karakterontwikkeling. Het valt af te wachten op het vervolg om te kijken of Jigounov die nieuwe verhaalstijl kan hard maken. Alfa is een typische spionage thriller en hoort helemaal thuis in Le Lombards Derde Stroming (met titels als (I.R.$, Niklos Koda en Vlad). Kan ook niet anders: Jigounov is immers een zelfverklaarde fan van William Vance ’s werk (XIII, Bruno Brazil,…) en dat merk je. De tekenstijl is geraffineerder dan die van zijn voorbeeld, maar de actie en establishing shots zouden in een aflevering van Bruno Brazil niet misstaan. Jigounovs echtgenote Nadia, die sinds de start van de reeks in ’96 de inkleuring voor haar rekening neemt, is afgestapt van de pasteltinten die kenmerkend waren voor de vroege edities en kiest in Fucking Patriot voor een aardser pallet wat het verhaal enkel ten goede komt.
Het tweede seizoen van Alfa start met een knal. Dwight Delano Tyler, codenaam Alfa en spion extraordinaire van het Amerikaanse CIA staat voor de moeilijkste opdracht van zijn bewogen carrière: zijn eigen onrechtmatig besmeurde naam zuiveren. De lezer wordt vanaf de eerste pagina meegenomen in een wervelwind van intriges met de Fucking Patriot Alfa in het oog van de storm. Een Russische dubbelagent is er immers in geslaagd om de spanningen tussen de Verenigde Staten en Rusland op de spits te drijven door valse informatie in de handen van het Central Intelligence Agency te stoppen. Een Islamitische zelfmoordterrorist voorzien van een Tjetjeense nucleaire bom zou zich hebben verschanst op een Russische lijnvlucht. De Amerikaanse president heeft geen andere keuze dan het vliegtuig uit de lucht te laten schieten vooraleer de terrorist zijn dirty bomb tot ontploffing kan brengen boven Amerikaanse bodem. De informatie blijkt vals te zijn, maar een van de betrokkenen krijgt berouw en verzendt een gecodeerde boodschap om zijn geweten te zuiveren voor hij zelfmoord pleegt. Die boodschap komt bij Alfa terecht en de dubbelagent ziet zijn kans schoon om de schuld voor het onnodig vernietigen van de Aeroflot vlucht bij Alfa te leggen. Alfa, die op dat moment zijn leven probeert te ordenen, wordt hard wakker geschud en moet vluchten. Met The Agency op de hielen duikt Alfa onder.
Kwaliteit: ***
Graad: II


De Autoreportages van Margot - De Godinnen van de weg
Met De Godinnen van de Weg leveren Marin, Metapat en Van Der Zuiden een pareltje in een het erg oude genre van de auto strip af. Marin bedient zich van een klare lijn stijl die door weinigen geëvenaard is, en slaagt erin de auto’s en statische achtergronden erg overtuigend vast te leggen.  Spijtig genoeg is het net die tekenstijl die in sommige panelen de personages onhandig of onaf doet overkomen (p9, 17). Dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de inbreng van Emilio Van Der Zuiden, een storyboard artist die zijn vak verstaat (p34-36-40). De manier waarop de zeldzame actie in beeld komt, smaakt naar Michel Valliant, toen Graton nog zelf de planches vulde.  Metapat, de relatief onbekende scenarist, doet zijn werk en creëert een sfeer van bourgeoisie en glamour waar de vroege jaren van rally nog steeds mee geassocieerd worden, maar blijft netjes binnen de lijnen van het genre kleuren: goeden, slechten en een happy end. Metapat creëerde personages die vol zitten van jaren 60 clichés, waar de gemiddelde feministe een punthoofd van zou krijgen.  Het is er zo over, dat het met opzet moet gebeurd zijn om Van Der Zuidens pin-up artist talent tot zijn volle recht te laten komen (p5,15,27,…).
De zomer van ‘60 is in het land en nergens raakt de zon het strand zoals aan de Franse Riviera. Onderzoeksjournaliste Margot en haar beau Louis Foilleret bekomen van hun recente avonturen in een klein hotelletje, niet ver van het turquoise water. Louis heeft erg grote plannen en een stevige juweliersrekening wanneer zijn prille huwelijksplannen in het water belanden door een telefoontje. Louis is immers een van de beste ingenieurs die bandengigant Michelin op stal heeft en zijn werkgever heeft net besloten dat Louis’ vakantie erop zit. Waterstone, Michelins grote Amerikaanse concurrent wil de Europese markt veroveren en de arme Louis wordt teruggeroepen naar Parijs om het project rond een nieuwe revolutionaire band af te krijgen om zo de Amerikanen te snel af te zijn.  Margot heeft de pest in en onderweg botsen ze letterlijk op Michelle en Luc, een koppel op weg naar de Coupe Des Demoiselles, een rally die vrouwelijke coureurs de kans geeft om hun kunsten te tonen.  Voor Louis is het de gedroomde kans om promotie te voeren voor Michelins nieuwste ontwikkeling en met Margot aan het stuur belooft het een stevig avontuur te worden.
Kwaliteit: ***
Graad: I

donderdag 6 oktober 2011

Music was my first love

Net terug van Music was my first love and it will be my last, de theatervoorstelling van Otto-Jan Ham en Stijn Van de Voorde in het splinternieuwe culturele centrum van Heist o/d Berg.
De zaal was erg mooi, het stuk genant. Ik ging met hoge verwachtingen: Stijn en Ot zijn StuBru helden en hebben een hoop fantastische programma's gemaakt, maar dit gedrocht kwam niet verder dan de banter die twee vrienden aan de toog tegen elkaar vertellen, maar dan voorzien van een powerpoint presentatie. Het geheel smaakte erg naar: "Hey! Onze programma's werken op StuBru, zullen we het ook eens in de culturele centra proberen?"
Het antwoord is neen. Driewerf neen. Er kwam geen muziek aan te pas en de straffe verhalen die het olijke duo opvoerde had een hoog je-had-er-bij-moeten-zijn gehalte. Een gemiste kans, wat mij betreft. En een deuk in hun reputatie.