Hoogvlieger, journalistiek, tranen

Afgelopen donderdag en vrijdag waren spannend, to say the least. De Hoogvlieger, het schooltje waar Kaat en Mona gaan en waar ik in het oudercomité zit kwam op een ongelofelijk negatieve manier in het nieuws. De directie had in samenspraak met de kinderen beslist om de namiddag speeltijden te herorganiseren: het speeltijdje van de namiddag werd aan de middagpauze geplakt en de kinderen mochten zelf kiezen wat ze met hun tien minuten in de namiddag doen: buiten gaan, konijn aaien, verder oefeningetjes doen,... etc. Na een periode van 3 maand: evaluatie en eventuele bijsturing. Dat zijn de feiten.  Letterlijk één ouder interpreteerde dit als 'school schaft speeltijd af' en belde het lokale journaille. Het stuk werd geschreven en 'school schaft speeltijd af' haalt de hoofdpunten. Het gevolg: een zondvloed van negativiteit voor de directie en de school én een nieuwe smet op het al zo bezoedelde Hageland en bij uitbreiding de Beruchte Marginale driehoek.

Ik gebruik Journaille niet licht, ik heb een diepgewortelde hekel aan de term. Maar hier is hij van toepassing. Het sensationele aspect van de communicatie en de manier waarop geen enkele nuance aan bod kwam, geen enkele duiding, deed mijn journalistiek hart bloeden. Ik had beter verwacht.

Ik verwacht van journalisten dat ze facts checken, de andere kant bekijken, argumenteren en de feiten dan brengen. Duponcheel en Hellemans hebben me dat geleerd, ik heb mijn notities nog. Het gaat me dus hier niet over de waarde van de beslissing die de school neemt, ik ben geen pedagoog, maar het is me wel duidelijk dat het beleid van een school en de waarde van dat beleid niet in kranten besproken hoeft te worden. Interessanter had geweest om een artikel te schrijven nadat de oefening was geëvalueerd. DAT had in de kranten mogen komen.

Het duurde niet lang voor de ouders zich organiseerden. We schreven een brief, startten een petitie en we lanceerden onze eigen media campagne. De morgen pikte ons op, HLN trommelde Selien Didden op en mondjesmaat konden we de grauwe sensatie omturnen naar iets mooiers: een gezamelijk front tegen negativiteit en een duidelijke boodschap: we zijn blij met de school, we vertrouwen de directie en als het een stomme beslissing blijkt te zijn, dan vertrouwen we erop dat ze wordt bijgesteld.

Vanmorgen las ik dat de mevrouw die haar verhaal deed haar kindjes weghaalt uit de Hoogvlieger. Of dat een goede beslissing is, laat ik in het midden, maar ook hier laat HLN een steek vallen: bescherm haar tegen zichzelf en beperk haar platform. Beslissingen hebben consequenties en het is duidelijk dat de mama in kwestie hulp nodig heeft. Ook om dit een plaats te geven. Ik hoop dat ze die gaat vinden.

Tom Lambrechts, een van de ouders, is een begenadigd fotograaf en was erbij om de bloemen af te geven gisteren. Ik hoop zijn spread vandaag in de kranten te zien.

Zon, vriendjes en een dikke mana pool

Ik ben wat achter op aan het lopen met mijn kronieken. Dat neemt niet weg dat we twee weken geleden een fantastische dag in de zon bij Isabelle en Hans en Lex en Nathan gehad hebben. Hans en ik hebben voor de eerste keer in jaren. Jaaaaaaren. Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren nog eens Magic The Gathering gespeeld. Een tabletop trading card game waar hij mij in heeft geïnitieerd en waar we menig uren aan kwijtgespeeld zijn. Mijn score kaartje vertelde me dat de laatste keer dat we speelden ergens medio 2007 was en het leek precies als gisteren. Een foto set om de leut te onderstrepen.

Lest we forget

Het zou kunnen zijn dat dit een repost is. Maar Jezus Christus heb ik dit soort van bruingoed versleten.

Ricoh

In september zou ik 10 jaar voor Ricoh gewerkt hebben. Ga ik niet halen. Ik heb op 25/1 mijn opzeg gegeven. Mijn nieuwe werkgever: Grohe (inderdaad, de kranen) verwachten hun splinternieuwe product manager ten laatste op 1/5. Ik hoop wat vroeger weg te mogen, maar ik ben geduldig. Ik ga de Lost Boys missen, maar het is niet anders. Het is tijd.

En route vers des nouvelles avontures. Indeed.

lest we forget

De VAAAK geimiteerde, maaaaar nooooooit gekopieeerde, geeeeste vaaan de laaaaampe.

Joeng, kiekevel.

Lest we forget

F-ZERO! Op de SNES!

Als je bovenstaand niet begrijpt ben je hoogstwaarschijnlijk te jong.

Diva

Mijn mama wordt geopereerd vandaag. Een leuke foto om ons wat op te beuren.

1993

They use force, to make you do, what the deciders have decided you must do.

Lest we forget

Op controle

Vandaag met het hele gezin naar de tandarts. Niemand had gaatjes!

Wat een fantastisch ding!

Ik was helemaal vergeten dat mijn broer en ik er zo eentje hadden!

Lest we forget

De 3M overhead projector.

Especially voor de Hammers. :)

Lest we forget: Godfried Bomans

DE KUNST VAN HET VERKOPEN

Godfried Bomans

Maar heerlijk waren de verkopers. Zij droegen in mijn tijd een snorretje en hielden, als mijn moeder het woord tot hen richtte, het hoofd een weinig schuin. Dit drukte bereidwilligheid uit. Tegelijk kwam er een honingzoet lachje op hun gezicht. « Mevrouw, wàt mag het zijn ? » Dit was de aanvangszin. Of ook wel « Wat had u gehad willen hebben ? » Dit werd uitgesproken met het bovenlijf enigszins voorovergebogen en met de vingers rechtstandig uitgespreid op het politoer van de toonbank. De intonatie van de stem verried een oneindige offervaardigheid en de stellige zekerheid dat, wàt mijn moeder ook begeerde, het er wezen zou. Mijn moeder zei het dan. Zij zei bijvoorbeeld : « Gele shantoeng, genopt. » Wat de bediende dan deed was aardig. Hij deinsde een schrede achteruit, om verrassing te kennen te geven. Vervolgens boog hij zich voorover en sprak met gedempte stem : « Dat hebben we nu juist gisteren uit Engeland aangekregen. Voor de intieme clientèle. » Vervolgens spoedde hij zich op zijn tenen heen.

Mijn moeder toonde niet de minste verbazing. Zij bleef spijkerhard. Zij voelde de stof tussen duim en wijsvinger en snoof er aan. Soms beet zij er ook in. Tenslotte sprak zij : « Neen. Dit is niet wat ik bedoel. Ik bedoel iets anders. »

Wat er dan gebeurde was weer bijzonder aardig. Perfect toneel. De man keek om zich heen, of er ook iemand luisterde. Dan fluisterde hij : « Mevrouw, bedoelt iets fijns ? Iets aparts ? » En zonder het antwoord af te wachten, hief hij de wijsvinger op en keek daarlangs mijn moeder op schalkse wijze aan. Hij bedoelde haar hiermee in een kleine samenzwering te betrekken, waarvan de rest van het personeel niets wist. Vervolgens ijlde hij weer op zijn tenen heen. Toen de man terugkwam, had hij een grote rol onder zijn arm. Hij wierp deze ruw op de toonbank, sloeg een slip ervan open en sprak met vaste stem : « Voor Mevrouw. » Na deze uitspraak trad hij een stap achterwaarts en zweeg. Dit zwijgen was bedoeld om mijn moeder gelegenheid te geven zich te herstellen. Hij wilde haar doen bekomen van haar verbazing, haar als het ware een ogenblik alleen laten met dit stukje. Als deze stilte een minuut geduurd had, nam hij andermaal het woord. « Pure zij, » sprak hij zachtjes, « een bloot toeval, dat we die rol nog hebben. Als het uitlekt wordt het ons uit de handen vandaan gerukt. En bekijkt u dat weefsel eens. Bekijk het eens vlak op de hand. Ragfijn. En toch, oersterk. Je kunt eraan hangen, je kunt erop staan, je kunt erop trappen, Mevrouw. »

Ik heb bedienden gekend, die dan ook werkelijk zo’n rol tegen de grond kwakten en erop begonnen te dansen, roepend : « Kreukt niet ! Krimpt niet ! Kraakt niet ! » Dat waren hartstochtelijke naturen. Ook herinner ik mij een bleke bediende met een wrat opzij van de neus. Zijn meesterschap bestond erin, dat hij de bezwaren van mijn moeder, door ze in een andere toon te herhalen, tot kwaliteiten omtoverde. Als mijn moeder bij voorbeeld zei : « Ik vind de kleur wat mat, » dan geraakte hij terstond in verrukking : « Mat, Mevrouw. Precies. Dat is het woord. Een effen, gedistingueerde tint. U hebt er kijk op. » Hield mijn moeder vol door te zeggen : « Jawel, maar is het niet wat saai ? » dan antwoordde hij : « U slaat de spijker op de kop. Streng, koel, gereserveerd. Geboren voor een figuur als het uwe. »

Die man was niet te slaan. Zijn chef heeft zich ten slotte van hem moeten ontdoen. Hij was té goed. Hij was in staat de mensen àlles te verkopen, of ze het hebben wilden of niet. Hij kon iemand die, om een stuk lamézijde kwam, met een lap jute in extase brengen.

Zulk een verkoper kan, juist door zijn magische kwaliteiten, een zaak ten gronde richten, want de mensen gaan wel met een waardeloze baal naar huis, maar ze komen niet meer terug. Thuis vervallen ze in razernij, werpen hun baal de tuin in en gaan naar een andere winkel ….

  

                                                                                              Uit Nieuwe Buitelingen

Ik was vergeten hoe goed de mens was.

Death Star Canteen

Ik lag strijk met deze!

En Benny stuurde me de deze en had hetzelfde effect:

Radiaalboormachine

Gezien in het MIAT te Gent. Een oeroude kolomboormachine. Fascinerend!

Lest we forget

Net gespot op de tumblr van ChopSoy. Ik heb het er al over gehad een paar postjes terug. Luister er nog eens naar. Ge zijt meteen terug 16.

Ik denk dat ik blogspot ga opgeven en mijn boeltje definitief naar mijn tumblr ga verhuizen. Misschien nog is over nadenken.

Lest we Forget

WOII vliegertjes uit polystyreen! Als er iets is waar ik me in mijn jeugd ongelofelijk mee geamuseerd heb dan zijn het deze dingen wel! Vandaag op het werk eentje gekregen. Nostalgie!

Lest we forget.

Bai-lan-do bailando amigos adios adios... ta ta ta da da da tum tum tum  ta ta ta da da da tum tum

De slag van Osschot

Willy, de drummer van Generation Gap is buiten een bevlogen bluesman ook nog eens handig met een Canon 4D. We waren elkaar tegen het lijf gelopen tijdens 'Middle Ages' een happening/beurs/feest met een nogal middeleeuwse insteek op het domein van het Elzenhof, het kleine natuurgebied in de stationsomgeving van Aarschot. Kristin en mezelf waren er een paar jaar geleden eens geweest, maar toen stelde het festival niet veel meer voor dan een aantal jongelingen, gekleed in afgewassen Metallica T-shirts, die elkaar met bot gemaakte blanke wapens de kop probeerden in te slaan. Na die jaargang had ik er letterlijk járen niets meer over gehoord tot ik twee weken geleden overal gele bordjes zag opduiken die de nietsvermoedende bezoeker naar de parking moesten leiden. Blijkbaar zat er toch leven in. Het festival stelde, in tegenstelling tot al die jaren geleden, niet teleur. Middeleeuwse gezelschappen uit heel Europa hadden hun landsknecht in de schaduw van de zomereiken opgeslagen en zelfs de regen, die ongenadig op de gepoetste harnassen bleef hameren, droeg bij tot de sfeer. De schermustselingen tijdens de slag van Osschot, zoals hieronder weergegeven, waren erg onderhoudend en mochten genieten van het waterige zonnetje dat net op tijd zijn kop kwam opsteken. Het Kanonvuur was naar ieders maatstaven angstaanjagend luid. Ik heb een schapenvel gekocht voor ons Kaat en het was (hou duim en wijsvinger ongeveer een mm van elkaar) so close of ik had een zwaard gekocht. Mijne kameraad Hans heeft Anduril aan de muur hangen en dat ziet er ongelofelijk badass uit, maar 150€ was net iets te veel voor mijn portemonnee :)

Lest we forget

Deftones. Back to school.

Om een of andere reden kom ik steeds weer bij hen uit.