Dag 1. De rit naar Saint Cyr
Ik nam een screenshot van mijn Waze net voor we E40 opgingen. 929km te gaan, meer dan 9 uur rijden, het zouden er uiteindelijk 11 worden voor we aankwamen.
Het vakantiegeluk spat er af bij stop 3
5 uur en de nachtmerrie van Parijs voorbij.
En dan aangekomen en meteen beginnen acclimatiseren.
En dan kon de vakantie beginnen.
Dag 2. Bekomen
Eerste stop, het kasteel van Cenevieres. Het kasteel ligt in een bocht van de rivier de Lot en biedt op haar zuidelijk gelegen terras een panoramisch zicht van bijna 20 kilometer met Saint Cirq Lapopie in Westen tot Lagarrigue in het Oosten. Het kasteel is grotendeels nog bemeubeld en voorzien van de oude wapenschilden. De meisjes vonden het een hoogtepunt van onze vakantie. Zeker ons Mona omdat ze daar haar eerste zwaard gekocht heeft.
Dag 10: STEVIGE wandeling
Ik had de dikke stommiteit gedaan om de heenrit helemaal zelf te rijden ondanks Kristin's aandringen om over te nemen. De eerste nacht in een ander bed was meh en bijgevolg was ik dinsdag niet veel waard. We hebben gewinkeld, in het grote zwembad gehangen en ik heb de namiddag weg gedut op het dagbedje dat in een hoekje van de grote halfopen schuur stond. Blisfful. Echt.
Dag 3. Verkenners
Kristin en ik hadden ons dik vergist van waar we precies naartoe gingen. Wij dachten dat Saint Cirq en Saint Cirq Lapopie hetzelfde was. Saint Cirq Lapopie staat gekend als een van de mooiste dorpjes en bijgevolg hyper toeristische plaatsen in Tarn et Garonne, het Zuidoostelijk deel van Frankrijk. Maar daar zaten we dus niet. Onze Saint Cirq - uitgesproken Saincyr- lag op 30km van lapopie en was rustig en vrij van toeristen. Met ons als uitzondering dan. Saincyr is niet meer dan een kruispunt met een restaurantje dat 3 dagen per week open is, een mairie, een salle de fêtes en niet veel meer. Voor een bakker moesten we naar Septfond, één dorpje verder, waar we een geweldige bakker vonden. Ik vermoed dat alle bakkers in FR geweldig zijn, maar deze was toch de moeite.
Na het onbijt marktje in Caussade.
Met een aperitiefje
en nog wat marktje
en een aperitiefje
En dan gaan eten in Chez Ernest op een terras waar tante Nadine het geweldig zou vinden. Zonder de katten dan.
Onze kinderen zijn van jongs af aan getrainde restaurant bezoekers, maar de Franse keuken - waar ik persoonlijk een trouwe beoefenaar van ben- was toch even wennen. Smaken zijn sterker, het vlees is wat roder, er is geen kindermenu,... maar ze waren heel heel heel snel mee met het programma.
Ze heten Verhaegen met hun achternaam. Dat was dus geen verrassing.
Ik voelde me op dat moment niet denderend, dus ik heb het eenvoudig gehouden met een Caesar Salad, Kristin is volledig in het zee-eten gevlogen.
En dan 's avonds gewoon zijn. Heerlijk toch.
Dag 4. Toeristen
We beginnen stilaan in een vakantieritme te komen. Iedereen slaapt goed, de muggen en de knijten zijn redelijk ok, het weer is perfect, het brood is goed gebakken. Vandaag gaan we de baan op.
De schilderijen, het beddengoed, echt de hele nest was dus op een of andere manier bewaard gebleven. Blijkbaar waren er kamers met volledige inboedel dichtgemaakt en heeft dat geholpen met de bewaring.
Een geweldig mooie locatie dus, met twee supermodellen erbij, kon die dag niet stuk. Enkel de kerkers en de foltertuigen vond ons Kaat was minder, ik ook trouwens.
Dan zijn we kaarsjes gaan branden in een klein dorpje op weg terug naar Saincyr waar we iets gegeten hebben en dan moesten we al terug naar huis WANT we gingen die avond eten in La Hirondelle, het restaurantje op 50 van onze deur.
Full glam team
Klaar voor Cannes
Ons Kaat en ons Mona hadden allebei moeite met te kiezen van de zeer beperkte kaart maar zijn uiteindelijk voor meloen met ham, een entrecote en een ijsje gegaan. Ze waren sceptisch, maar ze hebben alles gehoused :D
Kristin en ik waren wél beschaafd en zijn volledig in de vis gegaan, hier een taartje van witte stokvis.
Gevolgd door uitgebreide fotografie
WÁT een PLAATJE dames en heren.
Dag 5 Afkoelen
Het animatie team was ondertussen aan hun seizoen begonnen en we besloten er dus een poolday van te maken. De zon was er, we hadden wijn en een hapje, meer heb je niet nodig om gelukkig te zijn.
Ondertussen waren onze huurbazen die in het huisje naast ons woonden al wat minder schichtig geworden en begonnen ze al eens tegen ons te praten. Hier kwam host Fabienne vertellen dat het aankomende weekend feest in het dorp was voor la 14 juillet en dat we niet moesten verschieten, maar dat hun halve familie ging afkomen maar dat we daar zeker geen last van gingen hebben. We hebben er wél last van gehad, maar dan vooral in de vorm van een kater op zondag. Meer daarover later.
Wij dus poolday en shopping day en wij naar de Super U waar ze een in-house sushi station hebben waar ze dus gewoon schotels sushi rollen (is dat het woord?) waar je bij staat.
Het animatie team en de moeder van het animatieteam eet super graag sushi, maar omdat ik dus beschaafd ben heb ik het gehouden op een stukje paté en croute en mijn Nontron zakmes.
Dag 6: Terug in de tijd
Vandaag staan de Grotten van Pech Merle op het programma en dus moeten we beginnen met een stevig ontbijtje.
Brioche en een supermodel
Nesquick en een supermodel
Gewoon supermodellen aan de grotten van Pech Merle. De grotten van Pech Merle zijn minder gekend dan de grotten van Lascaux terwijl de muurschilderingen er even indrukwekkend zijn. In Lascaux krijg je ondertussen replica's te zien, in Pech Merle sta je op dezelfde plaats waar tussen de 18 000 en 29 000 jaar geleden mensen stonden te schilderen. In het pikke donker.
De muurschilderingen waren geweldig, maar het meest indrukwekkende in de hele grot was misschien het nog het meest diminutieve: een voetafdruk in het slib van de grot ondertussen overspoeld kalkhoudend water waardoor de voetafdruk 18 000 jaar bewaard is gebleven. Het zet een en ander toch in perspectief.
We mochten hierna geen foto's meer nemen
Voor de zeer gekende paardjes - die de grotten zo populair maken.
We zijn weer gaan eten in een klein cul de sac'je in de buurt en het eten was zoals steeds in FR geweldig.
Geroosterde aubergine als ik me niet vergis.
Caesar salad's
Een bezoekje aan de lokale waterval van Caylus - we mochten niet in het water spijtig genoeg
De Cascade petrifiante in Caylus is speciaal aangezien het hetzelfde water aanvoert als het kalksteenhouded water dat de lokale grotten binnendringt en stalactieten -en mieten maakt. De waterval is doorheen de tijd een grote blok afzettingsgesteente geworden en de poel aan de bodem ziet er uit als iets waar Gollem vissen in zou vangen.
En dan naar kunstenaarsdorpje - insert naam hier die ik nog eens aan Kristin moet vragen :)
Weer een kat gespot
Vanaf hier begon het dus fout te lopen :) Bier van Ratz en geroosterde camembert tijdens de tweede dag van het nationale feestweekend.
De gastfamilie kwam bij aan de tafel zitten
en dan zijn we pitchers beginnen drinken samen en hebben we gefeest tot 's nachts :)
Dag 8: Anders nog een kasteel?
Technisch gezien was dit de laatste foto van dag 7. LOL
De dag erna wij naar Saint Antonin Noble Val. Kei mooi stadje, kei leuk marktje, kei veel volk en een uitgeweken Leuvenaar tegengekomen die al moeite begon te hebben met Nederlands te spreken. Zijn brood was wél ok. We begonnen de ochtend met een sushi ontbijt.
Op dat marktje hebben we een blok compté gekocht de grootte van ons Kaat haar hoofd, een bak Aligoté waar ik nog steeds niet 100% zeker van weet wat het precies is.
Na het marktje naar Bruniquel om een in het kasteel aldaar naar de roleplayers te gaan kijken én een nieuw zwaard voor ons Mona te gaan kopen. Bovenstaande foto is het resultaat.
Ons Kaat heeft er een oog voor en kan dus hoekjes vinden waar het én mooi is én ge ene kunt drinken. Geen DNA test nodig, het is onze dochter.
Die roleplayers waren cool maar begrepen hun eigen blanke wapens niet goed. Ik heb me niet gemoeid.
Beste foto van de congé waar mijn gezin niet opstaat.
Beste foto waar mijn gezin wél opstaat.
en dan 's avonds na 2 uur wachten en nog een hoop drank vuurwerk gezien. Leuk leuk leuk.
Dag 9: Saint Cirq Lapopie
Het heeft dus even geduurd, maar uiteindelijk zijn we in het dorpje geraakt waar we eerst dachten te verblijven. SCL wordt een van de mooiste dorpjes van Frankrijk genoemd door haar ligging op de rotsen die over de Lot uitkijken, maar we hadden ondertussen al pareltjes gezien, dus we waren niet echt echt meer onder de indruk. Dit was ook de eerste keer dat we echt tussen de toeristen hingen en dat was na zo'n weekje relatieve rust toch best prikkelend.
We hebben een bootje genomen in een van de aanliggende dorpjes om de rotsen en de uitgekapte wandelwegen te zien met de bedoeling om rustig terug naar naar de auto te wandelen na ons bezoek aan Saint Cirq Lapopie. Ons Mona was NIET blij met het feit dat er een gids in het Frans de hele tijd aan het praten was en de vibes dus verpestte.
Maar als de gids zweeg vonden ze het best ok.
De Aveyron is relatief ondiep en normaal gezien helemaal doorzichtig tot op de bodem, maar de recente regens hadden heel wat rommel de rivier ingespoeld en het water herleid tot een soort van erwtensoep. Zonde, maar tenminste regende het niet (echt)
Ze is zeker mijn dochter.
Jep
Wat een plaaaatje
Mijn sjoeke
Gestopt voor een pannekoek met saffraansiroop(?)
Wandelwegje uitgehouwen in de rotsen. Voorzien van kunst. Heel erg de moeite.
Slay.
Het moest ooit eens gebeuren, een stevige wandeling in de buurt van Saint Antonin Noble Val. Een pak hoogtemeters waar het animatieteam en hun moeder zich heel goed van kwijtte. Voor een dikzak als mezelf was het zweten, maar het uitzicht was de moeite. Ik ben terug naar de dietist, want ik wil weer kunnen MTB'en voor de geinteresseerden :)
Panorama shots door Kaat Verhaegen
Broody teenager
Het hoogste punt van de vallei
Elk zijn pintje aan een letterlijke roadside diner Manjo Carn.
PLAAAAATJEEEEUHHH
Ons Kaat lijkt hier 23 op die foto. Die gaat scoren bij de jongens.
Ik weet niet zeker wat ze hier aan het doen waren, maar het was leuk.
Nog een laatste etentje in Saint Antonin
en dan was het alweer inpakken geblazen.
Dag 11: Huiswaarts
Ik kan kort zijn over de weg terug. Kristin heeft de eerste 500km gereden en ik heb liggen maffen en dat was een PAKKKKK beter dan de heenweg. De kinderen waren het na de helse doortocht in Parijs meer dan beu - volgend jaar gaan we toch 1,5 omrijden om dat te vermijden. Maar de terugtocht was relatief uneventful. Een sjans.
Net voor we vertrokken nog rap een selfie met de Bertrand, de huisbaas, die we de hele week al Bernard hadden genoemd. Maar hij vond het duidelijk niet erg.
En dat was het. Volgend jaar gaan we terug naar hetzelfde huisje, er was nog zoveel te zien, we kennen de weg naar alle commodities en we zijn nog nooit in Toulouse of Andorra geweest.
Dat zijn de nieuwe plannen.
