Ik weet niet of het mag, maar ik doe het toch. Mijn eerste officiële recensie voor de leeswolf.
Aria 31 – Mamaïtha
Met Aria is Michel Weyland niet aan zijn proefstuk toe. De reeks startte in '82 bij Le Lombard maar stapte midden jaren '90 naar de Spotlight collectie van Dupuis over. Het heeft Weyland en zijn vrouw Nadine die de inkleuring verzorgt geen windeieren gelegd: in 2012 mag Aria haar dertigste verjaardag vieren.
In deze aflevering kruipt Aria in de huid van een vrijheidsstrijdster die het volk van Overon moet bevrijden. De leider van het Overon verzet vraagt Aria's hulp om Dragannath en zijn sekte van Trigyren te infiltreren. Aria gaat op zoek naar het geheime wapen dat alleen godenkind Mamaïtha haar kan geven.
Deze titel brengt meer van wat we van de Weylands kunnen verwachten. Heldendaden, geplaatst in een middeleeuws kader voorzien van de klassieke fantasy elementen: een streepje bloot, magie, hekserij en een snuifje goddelijke interventie. De combinatie van bovenstaande die Weyland aanlevert is haar houdbaarheidsdatum ver voorbij. Het plot is flinterdun. Zo is het vanaf de vierde pagina al duidelijk welk vlees de Trigyren in de kuip hebben. De auteur laat weinig aan de verbeelding over als hij Aria's antagonisten 'zuiveringsplan', 'uitroeiing' en 'De orde van de Trigyren zal zorgen voor een betere wereld' in de mond legt. Analogieën met een gedachtegoed dat nogal populair was in de jaren dertig van vorige eeuw zijn snel gemaakt en maken doorlezen bijgevolg bijna niet nodig: je weet immers wat je kan verwachten: geweld, misbruik en onderdrukking. De stoute elite die hiervoor verantwoordelijk is moet natuurlijk gestraft worden. Enter Aria. We hebben het allemaal al wel ergens eens gelezen. Weyland schuwt ook de Deus ex machina niet. De personages die hij opvoert om gaten in het verhaaltje te dichten zijn even hol als het hoofdpersonage: Farcles komt telkens toevallig opdraven als er een dokter in de zaal moet zijn (p 12 en 44) en het personage Taganne wordt helemaal op het einde uit het plafond naar beneden gehesen om het happy end te vervolledigen.
Weyland is een getalenteerd tekenaar, laat dat duidelijk zijn. Weylands realisme kan zich meten met de besten: zijn respect voor proportie en dynamiek (p 22-23) en zijn creatief gebruik van pagina-indeling maken van
Mamaïtha een visueel pareltje. Spijtig genoeg is dat niet voldoende. Na drie decennia zou een verandering van spijs (in dit geval scenarist) doen eten.
Kwalitatieve beoordeling: ** matig
Moeilijkheidsgraad: I
Aria 32 – De Nieuwe Duivel
Aria, Michel Weylands geesteskind is al aan haar 32ste titel toe. De titel zit sinds '94 bij Dupuis onder het Spotlight label dat jongvolwassenen als doelgroep heeft. In deze nieuwe editie is de knappe blondine na haar laatste avontuur bij de Trigyren op weg naar Arnolia als ze van oude bekenden slecht nieuws over haar zoon Sacham verneemt. Aria dacht dat hij de gelukkig getrouwde genezer van een dorpje in het verre Vandor was, maar niets is minder waar: een oude ziekte heeft de jongen helemaal veranderd. De bewoners van zijn dorp zijn bang geworden van hun genezer en hebben hem verjaagd. Aria moet snel zijn om haar zoon te vinden en te beschermen: voor de huurmoordenaars én voor zichzelf.
Het verhaal van
De Nieuwe Duivel is naar goede gewoonte erg licht. Sacham, een genezer, wordt ziek omdat zijn vrouw hem verlaat, krijgt schubben en wordt om onduidelijke redenen 's nachts gek. Het volledige plot draait rond de relatie tussen Aria en haar zoon, een feit dat Weyland constant in de verf probeert te zetten met ongefilterde meligheid tot gevolg. Zo herhaalt Sacham eindeloos dat Aria hem doet herleven (p24,27,35) of zich herboren doet voelen (p20). Deze herhaling door het hoofdpersonage blijkt al snel onvermijdelijk aangezien het verhaal geen andere elementen aanhaalt die Sachams wonderbaarlijke genezing kunnen verklaren. Om toch nog enige spanning te creëren voert Weyland een bende huurmoordenaars op (p18) die om onduidelijke redenen door een niet nader genoemde overheid op Sachams spoor worden gezet. Ik hoef u niet te vertellen dat ze op dramatische wijze het onderspit zullen delven.
Het happy end, klassiek in de heroïsche fantasy is ook in deze titel weer van de partij en Weyland schuwt geen enkele ingreep om het deze keer wel
erg happy te maken. Zo vindt Sacham op vier pagina's tijd (p43-46) zijn gezondheid, zijn genezende kracht én zijn vrouw terug wat het geheel net iets té roos kleurt.
Ook al is Aria reeds lang achterhaald, het moet ook hier weer gezegd: Weylands talent en het realisme waar hij zich van bedient zouden binnen het fantasy genre grote dingen kunnen doen, het enige wat er ontbreekt is een scenarist die Weylands werk naar de 21ste eeuw kan brengen.
Kwalitatieve beoordeling: ** matig
Moeilijkheidsgraad: I
