woensdag 29 juni 2011
The Goonies
donderdag 23 juni 2011
Goosemusic — SYNRISE – JEF NEVE PIANO VERSION
Goosemusic — SYNRISE – JEF NEVE PIANO VERSION
Hier zie je de man zelf aan het werk.
Hier zie je de man zelf aan het werk.
Vrouwen in 't Wit
Zonder twijfel de moeilijkste tot nu toe:
Vrouwen in het Wit – Als een zwerende vinger & Bloedlegerig
Cauvin, de ouderdomsdeken van het striptekenaarsgilde en zijn poulain Bercovici mogen met recht en reden grootmeesters van de gag genoemd worden: Agent 212, De Psy, Cédric en de Gieren zijn slechts een kleine greep uit Cauvins oeuvre en Bercovici, 'Berco' voor de vrienden, heeft met zijn Grand Panic Circus en de Cactus Club zijn laatste visuele gag nog niet getekend. Beide heerschappen zijn al jaren goed op elkaar ingespeelde maatjes ( Cauvin ontdekte Bercovici tijdens een signeersessie, ergens in de diepe jaren 80) en dat merk je ook aan hun werk. Cauvin is op zijn best in dit medium en slaagt er steeds in om in een genre waar je van zou verwachten dat alles allang is gezegd iets nieuws te verzinnen. Als een zwerende vinger en Bloedlegerig zijn respectievelijk editie 32 & 33 van hun bestseller reeks Vrouwen in 't wit en ook al is de humor niet van dat niveau dat je er schuddebuikend uit je zetel van valt, is het toch moeilijk om de boekjes niet in een keer uit te lezen. Ook in deze edities mogen we op een aantal usual suspects rekenen: de vrolijke poetsvrouwen (in 'Als een zwerende vinger' wordt op p18 zelfs verwezen naar een vroeger album om de spanning en misschien de verkoop wat op te drijven!), de jonge dokteres en haar neurotische ouders,... Bercovici & Cauvin schuwen geen enkel cliché en werken met zorg alle kleine kantjes af die aan een ziekenhuis en het onvermijdelijke bezoek behoren. Bercovici heeft in het verleden bewezen verscheidene tekenstijlen machtig te zijn, maar voor Vrouwen in 't Wit houdt hij het bij zijn meteen herkenbare grillige en cartooneske lijnvoering. Berco suggereert de karakters met een slechts een paar lijnen, negeert proportie en menselijke anatomie en creëert grote vlakken, klaar om door Studio Leonardo van de harde, bijna primaire kleuren voorzien te worden die tekenend zijn voor het merendeel van de Dupuis reeksen. Het zal de ongeruste echtgenotes en lanterfantende chirurgen die Bercovici's pagina's vullen worst wezen. Van exorcisme tot bedpannen, van jaloezie tot openbare dronkenschap, alles is bespreekbaar en alles mag rekenen op een vleugje absurditeit. Vrouwen in 't Wit: niet innoverend, maar goed gemaakt in een genre dat niet kapot kan.
Vrouwen in het Wit – Als een zwerende vinger & Bloedlegerig
Cauvin, de ouderdomsdeken van het striptekenaarsgilde en zijn poulain Bercovici mogen met recht en reden grootmeesters van de gag genoemd worden: Agent 212, De Psy, Cédric en de Gieren zijn slechts een kleine greep uit Cauvins oeuvre en Bercovici, 'Berco' voor de vrienden, heeft met zijn Grand Panic Circus en de Cactus Club zijn laatste visuele gag nog niet getekend. Beide heerschappen zijn al jaren goed op elkaar ingespeelde maatjes ( Cauvin ontdekte Bercovici tijdens een signeersessie, ergens in de diepe jaren 80) en dat merk je ook aan hun werk. Cauvin is op zijn best in dit medium en slaagt er steeds in om in een genre waar je van zou verwachten dat alles allang is gezegd iets nieuws te verzinnen. Als een zwerende vinger en Bloedlegerig zijn respectievelijk editie 32 & 33 van hun bestseller reeks Vrouwen in 't wit en ook al is de humor niet van dat niveau dat je er schuddebuikend uit je zetel van valt, is het toch moeilijk om de boekjes niet in een keer uit te lezen. Ook in deze edities mogen we op een aantal usual suspects rekenen: de vrolijke poetsvrouwen (in 'Als een zwerende vinger' wordt op p18 zelfs verwezen naar een vroeger album om de spanning en misschien de verkoop wat op te drijven!), de jonge dokteres en haar neurotische ouders,... Bercovici & Cauvin schuwen geen enkel cliché en werken met zorg alle kleine kantjes af die aan een ziekenhuis en het onvermijdelijke bezoek behoren. Bercovici heeft in het verleden bewezen verscheidene tekenstijlen machtig te zijn, maar voor Vrouwen in 't Wit houdt hij het bij zijn meteen herkenbare grillige en cartooneske lijnvoering. Berco suggereert de karakters met een slechts een paar lijnen, negeert proportie en menselijke anatomie en creëert grote vlakken, klaar om door Studio Leonardo van de harde, bijna primaire kleuren voorzien te worden die tekenend zijn voor het merendeel van de Dupuis reeksen. Het zal de ongeruste echtgenotes en lanterfantende chirurgen die Bercovici's pagina's vullen worst wezen. Van exorcisme tot bedpannen, van jaloezie tot openbare dronkenschap, alles is bespreekbaar en alles mag rekenen op een vleugje absurditeit. Vrouwen in 't Wit: niet innoverend, maar goed gemaakt in een genre dat niet kapot kan.
Extern geheugen
School is cool - In want of something
Foster the People - Pumped up kicks
Chase & Status - No problem
Miles Kane - Rearrange
Moet ik nog kopen op Itunes
Foster the People - Pumped up kicks
Chase & Status - No problem
Miles Kane - Rearrange
Moet ik nog kopen op Itunes
Anonymous
Ik volg met veel Gusto de internets en de lulzboats die er op varen. Maar dit
kan ik enkel toejuichen. :)
kan ik enkel toejuichen. :)
woensdag 22 juni 2011
Zaterdag
Oboi oboi oboi. Ik ga zaterdag kayakken en mountainbiken tussen Petit-Han en Durbuy.
Ik kijk er naar uit! Manneke! Ik hoop mijne kodak terug te vinden tegen dan.
The Pacific
De makers van Band of Brothers.
Steven Spielberg en Tom Hanks als exec producers.
HBO event
Nu op Canvas.
The Pacific. Kijk ernaar. Trust me.
Lore is gedoopt!
Onze kodak is vermist, dus ik moet het met wazige telefoonfoto's doen óf ik kan den deze gebruiken. Hier staat ze beter op :)
dinsdag 21 juni 2011
Chase & Status
Ik kijk graag naar My Set Rules, een programma dat jonge bedroom dj's een kans geeft op een doorbraak. (Ze maken gebruik van- bij gebrek aan een betere omschrijving- het 'komen eten' principe) Raving George, zat in het eerste seizoen en heeft net de dj contest van Switch op StuBru gewonnen. Het kind krijgt mainstage op Tomorrowland als forum. Talking about breakthrough opportunities.
Anyhoo, haar keuze voor de boiler room, krijgt mijn plaat van de maand stempel. And that's saying something.
Anyhoo, haar keuze voor de boiler room, krijgt mijn plaat van de maand stempel. And that's saying something.
Herseltsesteenweg
De brug over de Herseltsesteenweg die het landhoofd over de velden met de kokerbrug en de Gijmelsesteenweg verbindt is bijna af. Het perspectief is me nog vreemd, maar de brug lijkt er ondertussen altijd al geweest te zijn.
Schoonbroer
Stefan wordt volgende week woensdag mijn schoonbroer en was zo goed me afgelopen weekend mee te nemen op zijn vrijgezellen weekend. Twee dagen verbroedering met wild paintballen, zwanworsten boeffen uit het blik en veel te veel drank. Glorious.
Hier is de man zelf!
Tanden poetsen
Onze dochter is gisteren voor de 20ste keer vermaand! Ze is een al een groot meisje geworden. We staan nu op mama's rubbermaid stapje om onze tanden te poetsen. Ik smelt elke keer.
vrijdag 17 juni 2011
vrijdag 10 juni 2011
X-men First Class
Ik moet toegeven dat de observatie die onze vrienden bij Penny Arcade in bovenstaand satirisch stuk maken niet helemaal naast de kwestie is. De catalogus van coole mutaties waar Marvel uit kon kiezen had iets pittigers kunnen produceren. That being said is X-Men first class een pareltje. Marvel had al een tijdje begrepen dat hun verhalen met humor moeten gebracht worden. Fantastisch in beeld gebracht, Frans en Duits in een Hollywoodfilm, cameo's van Rebbecca Romijn en Hugh Jackman, het plaatje was compleet. Met Benny, Vincent, Vincent en Stef de celebrities dan nog dichtgedaan. Misschien wel voor altijd.
maandag 6 juni 2011
zondag 5 juni 2011
Lang weekend review
Ook nog even langs spoed geweest om ons meisje te laten doorlichten, gelukkig niets aan de hand.
Donderdag BBQ bij Stef en Tine!
dinsdag 31 mei 2011
Fietsen!
Miss Osschot is er fan van! We hebben een stukje van het Morkhoven pad gedaan (getuige het runkeeper printscreentje onderaan) en zijn bij Tante Sara op bezoek geweest!
We gaan nog atleten worden joeng.
We gaan nog atleten worden joeng.
Strips!
Recent gerecenseerd!
Djinn 9 – De Gorillakoning
Jean Dufaux is een bezige bij. Zijn immense fantasie gaf leven aan series zoals Murena met Philippe Delaby, Jessica Blandy met Renaud Denauw, Niklos Koda met Olivier Grenson, Kruistocht met Philippe Xavier en De Aasgieren met Enrico Marine. De lijst is even lang als indrukwekkend. Dufaux' bibliografie leest als een who is who van het Franse en Belgische striptekenaarsgilde: hij weet voor elke nieuwe reeks een verse tekenaar te strikken. Voor Djinn voegde hij de Spaanse Ana Miralles toe aan zijn uitgebreide collectie. De Gorillakoning is de afsluiter van zijn Afrikaanse cyclus.
In deze aflevering volgen we het verhaal van Kim Nelson, een jeugdige avonturier die het verhaal en de legende die haar grootmoeder Jade in Afrika naliet, probeert te volgen. Jade is een incarnatie van een Djinn, een demon die niet kan liefhebben maar die de macht heeft begeerte op te wekken. Aan de start van het verhaal gaan we terug in de tijd en heeft Jade de Orushi stammen verenigd en leidt zij de onderhandelingen voor een hertekening van de grenzen tussen de zwarte stammen en de blanke kolonisten. Haar macht voldoet echter niet en Jade ziet zich genoodzaakt de Gorillakoning op te zoeken: een legendarische leider die van haar de ware koningin van Afrika kan maken. In het heden voltooit Kim Nelson haar zoektocht naar de Zwarte Parel, een relikwie van haar grootmoeder en een kleinood dat ook door Zymba Motta, de lokale potentaat wordt begeerd. Motta wil een groot leider worden en gelooft dat de parel hem hierbij kan helpen. Maar dan moet hij hem eerst te pakken krijgen...
Dufaux pleegt in De Gorillakoning geen stijlbreuk: sex, geweld, intriges, alle gekende elementen van de Djinn reeks zijn aanwezig, inclusief het ellenlange voorwoord dat het midden houdt tussen een horoscoop en een stationsromannetje. Een feature die in elke editie terugkomt en meer verwarring brengt dan dat het de vorige episodes opfrist. Een kleine hickup in een verder foutloze uitvoering.
De tekeningen springen van de pagina's en zorgen ervoor dat de vele seksscènes stijlvol blijven (p1,36). Miralles, een klassiek geschoolde kunstenares, slaagt erin om de meest weidse scenes te schetsen met een minimum aan detail (p4,6,9,24,43) en geeft het geheel een snuifje duizend-en-een-nacht. De lofbetuigingen aan haar adres op het einde van Dufaux' paginalange voorwoord zijn dan ook op hun plaats.
Kwalitatieve beoordeling: *** Goed
Moeilijkheidsgraad: II
DJinn 10 – Het Paviljoen der lusten
Jean Dufaux is een workaholic. Deze getalenteerde scenarist is verantwoordelijk voor meer dan twintig reeksen die allen door een erg breed publiek gesmaakt worden, de recensenten incluis. Een greep uit de titels van zijn hand: Murena, Jessica Blandy, Niklos Koda, Kruistocht, De Aasgieren, ga zo maar verder. Stuk voor stuk commerciële successen die met grote stapels tegelijk in de meeste stripwinkels te vinden zijn. Dargaud, zijn uitgeverij, begrijpt dit maar al te goed en geeft hem de kans om met de meest uiteenlopende tekenaars samen te werken: Delaby, Denauw, Grenson, Xavier, Marine,... Dufaux' telefoonboekje leest als een who is who van de Frans-Belgische stripscène. Voor de Djinn reeks kan Dufaux rekenen op de kunstige stijl van Ana Miralles, een klassiek geschoolde Spaanse die Djinn haar kenmerkende Duizend-en-een-nacht look bezorgt. Dufaux laat niet na aan het einde van elk van zijn te lange voorwoorden haar met bloemen te overladen. Hij heeft gelijk te over.
Djinn 10 – Het Paviljoen der lusten is een aaneenschakeling van geweld, sex en mystiek. Het vooroorlogse Indië wordt op een indrukwekkende manier afgebeeld (p23,42) met een uitgebreide kijk op de (al dan niet verzonnen) rituelen van de toenmalig heersende kasten (p28-33).
De tiende aflevering van Djinn betekent de start van de derde cyclus die helemaal rond India zal draaien. In Djinn 10 – Het Paviljoen der lusten gaan we terug de tijd in; Indië, net voor de eerste wereldoorlog. De Maharadja zal binnen een maand trouwen met Tamila Sing, de dochter van Kolonel Sing, een opstandeling die zich tegen de Engelse kolonisten verzet. De Maharadja is de zaak van de kolonisten goed gezind en de Engelsen hopen op hun beurt dat het verstandshuwelijk tussen de Maharadja en de dochter van de opstandige kolonel het einde van de vijandelijkheden zullen betekenen. Dit is buiten de moeder van de Maharadja gerekend die de Djinn Jade aantrekt om haar toekomstige schoondochter zo onweerstaanbaar te maken dat haar zoon alles doet wat ze hem opdraagt. De moeder hoopt de zoon zo weer in het juiste kamp te krijgen en geeft Jade de sleutel van het paviljoen der lusten om de transformatie van het jonge meisje te doen slagen. Een taak waar Jade zich met haar gekende stijl van kwijt.
Kwalitatieve beoordeling: *** Goed
Moeilijkheidsgraad: II
Jean Dufaux is een bezige bij. Zijn immense fantasie gaf leven aan series zoals Murena met Philippe Delaby, Jessica Blandy met Renaud Denauw, Niklos Koda met Olivier Grenson, Kruistocht met Philippe Xavier en De Aasgieren met Enrico Marine. De lijst is even lang als indrukwekkend. Dufaux' bibliografie leest als een who is who van het Franse en Belgische striptekenaarsgilde: hij weet voor elke nieuwe reeks een verse tekenaar te strikken. Voor Djinn voegde hij de Spaanse Ana Miralles toe aan zijn uitgebreide collectie. De Gorillakoning is de afsluiter van zijn Afrikaanse cyclus.
In deze aflevering volgen we het verhaal van Kim Nelson, een jeugdige avonturier die het verhaal en de legende die haar grootmoeder Jade in Afrika naliet, probeert te volgen. Jade is een incarnatie van een Djinn, een demon die niet kan liefhebben maar die de macht heeft begeerte op te wekken. Aan de start van het verhaal gaan we terug in de tijd en heeft Jade de Orushi stammen verenigd en leidt zij de onderhandelingen voor een hertekening van de grenzen tussen de zwarte stammen en de blanke kolonisten. Haar macht voldoet echter niet en Jade ziet zich genoodzaakt de Gorillakoning op te zoeken: een legendarische leider die van haar de ware koningin van Afrika kan maken. In het heden voltooit Kim Nelson haar zoektocht naar de Zwarte Parel, een relikwie van haar grootmoeder en een kleinood dat ook door Zymba Motta, de lokale potentaat wordt begeerd. Motta wil een groot leider worden en gelooft dat de parel hem hierbij kan helpen. Maar dan moet hij hem eerst te pakken krijgen...
Dufaux pleegt in De Gorillakoning geen stijlbreuk: sex, geweld, intriges, alle gekende elementen van de Djinn reeks zijn aanwezig, inclusief het ellenlange voorwoord dat het midden houdt tussen een horoscoop en een stationsromannetje. Een feature die in elke editie terugkomt en meer verwarring brengt dan dat het de vorige episodes opfrist. Een kleine hickup in een verder foutloze uitvoering.
De tekeningen springen van de pagina's en zorgen ervoor dat de vele seksscènes stijlvol blijven (p1,36). Miralles, een klassiek geschoolde kunstenares, slaagt erin om de meest weidse scenes te schetsen met een minimum aan detail (p4,6,9,24,43) en geeft het geheel een snuifje duizend-en-een-nacht. De lofbetuigingen aan haar adres op het einde van Dufaux' paginalange voorwoord zijn dan ook op hun plaats.
Kwalitatieve beoordeling: *** Goed
Moeilijkheidsgraad: II
DJinn 10 – Het Paviljoen der lusten
Jean Dufaux is een workaholic. Deze getalenteerde scenarist is verantwoordelijk voor meer dan twintig reeksen die allen door een erg breed publiek gesmaakt worden, de recensenten incluis. Een greep uit de titels van zijn hand: Murena, Jessica Blandy, Niklos Koda, Kruistocht, De Aasgieren, ga zo maar verder. Stuk voor stuk commerciële successen die met grote stapels tegelijk in de meeste stripwinkels te vinden zijn. Dargaud, zijn uitgeverij, begrijpt dit maar al te goed en geeft hem de kans om met de meest uiteenlopende tekenaars samen te werken: Delaby, Denauw, Grenson, Xavier, Marine,... Dufaux' telefoonboekje leest als een who is who van de Frans-Belgische stripscène. Voor de Djinn reeks kan Dufaux rekenen op de kunstige stijl van Ana Miralles, een klassiek geschoolde Spaanse die Djinn haar kenmerkende Duizend-en-een-nacht look bezorgt. Dufaux laat niet na aan het einde van elk van zijn te lange voorwoorden haar met bloemen te overladen. Hij heeft gelijk te over.
Djinn 10 – Het Paviljoen der lusten is een aaneenschakeling van geweld, sex en mystiek. Het vooroorlogse Indië wordt op een indrukwekkende manier afgebeeld (p23,42) met een uitgebreide kijk op de (al dan niet verzonnen) rituelen van de toenmalig heersende kasten (p28-33).
De tiende aflevering van Djinn betekent de start van de derde cyclus die helemaal rond India zal draaien. In Djinn 10 – Het Paviljoen der lusten gaan we terug de tijd in; Indië, net voor de eerste wereldoorlog. De Maharadja zal binnen een maand trouwen met Tamila Sing, de dochter van Kolonel Sing, een opstandeling die zich tegen de Engelse kolonisten verzet. De Maharadja is de zaak van de kolonisten goed gezind en de Engelsen hopen op hun beurt dat het verstandshuwelijk tussen de Maharadja en de dochter van de opstandige kolonel het einde van de vijandelijkheden zullen betekenen. Dit is buiten de moeder van de Maharadja gerekend die de Djinn Jade aantrekt om haar toekomstige schoondochter zo onweerstaanbaar te maken dat haar zoon alles doet wat ze hem opdraagt. De moeder hoopt de zoon zo weer in het juiste kamp te krijgen en geeft Jade de sleutel van het paviljoen der lusten om de transformatie van het jonge meisje te doen slagen. Een taak waar Jade zich met haar gekende stijl van kwijt.
Kwalitatieve beoordeling: *** Goed
Moeilijkheidsgraad: II
zondag 29 mei 2011
Photosynth
Nieuwe app voor iphone aangereikt gekregen door mijn collega Benny. Photosynth is een panorama-engine, met mijn kot als voorbeeld.
West coast customs
Tim gebruikt een haakse slijper om mijn bandschuurmachine te customizen. Splinternieuwe roze polierschijf staat er ondertussen op.
Oogarts
Weer moeten laten oog checken overtlaatsr, netvlies is aan het loskomen. Gebeurt, zegt dr tacq
donderdag 26 mei 2011
vrijdag 20 mei 2011
zondag 15 mei 2011
service down
De Vince of Darkness heeft er ook last van gehad. De blogger service lag bijna een week plat. Errug vreemd.
Er is veel te vertellen, maar het is laat, ik heb 20 km gefietst en ik heb net een teek doodgeknepen.
Daarom een glimp van mijn persoonlijke novaster en het kleine komeetje dat er rond draait.
Kristin heeft een nieuwe fiets, een glanzende minerva, mét kinderzitje.
En nogmaals gefeliciteerd Frank en Maaike! Super trouwfeest!
Er is veel te vertellen, maar het is laat, ik heb 20 km gefietst en ik heb net een teek doodgeknepen.
Daarom een glimp van mijn persoonlijke novaster en het kleine komeetje dat er rond draait.
Kristin heeft een nieuwe fiets, een glanzende minerva, mét kinderzitje.
En nogmaals gefeliciteerd Frank en Maaike! Super trouwfeest!
maandag 9 mei 2011
Weekend review
Vrijdag dining week dinner. Zaterdag BBQ bij Isabelle! Teveel Orval gedronken. Veel te veel.
Sfeerbeelden:
Sfeerbeelden:
zondag 8 mei 2011
donderdag 5 mei 2011
Zijden huwelijk
Tien jaar en 5 maand samen, 7 jaar samenwonen, een dochter van 18 maand en vandaag 4 jaar getrouwd. Ons zijden huwelijk :)
Kristin,neem deze ring als teken van deze dag en draag hem aan je vinger, zoals je mij draagt in je hart.
Kristin,neem deze ring als teken van deze dag en draag hem aan je vinger, zoals je mij draagt in je hart.
woensdag 4 mei 2011
Weekend review
Vilvordia,de studentenclub van Landschaps- en tuinarchitectuur en Milieuzorg aan de Erasmushogeschool Brussel doet elk jaar een bierproeffestival. Mijn schoonbroer Steven, senior honoris causa, organiseert. Het was leuk, zij het winderig en ik werd gek van Marino Punk's trekzak.
Planckendael
Moeke en Vake zijn met hun kleine halfgodin naar Plankendael geweest. Alle partijen hebben zich te pletter geamuseerd. De beste samenvatting onderaan rechts, op de foto.
dinsdag 3 mei 2011
vrijdag 29 april 2011
Thor
Gisterenavond met Vincent en Vincent naar Thor gaan kijken. Vincent heeft een erg duidelijke recensie geschreven waar ik me enkel achter kan scharen. Ik wilde jullie nog even laten zien hoe het er aan de andere kant van de toog uitzag.
woensdag 27 april 2011
Recensies
Ik weet niet of het mag, maar ik doe het toch. Mijn eerste officiële recensie voor de leeswolf.
Aria 31 – Mamaïtha
Met Aria is Michel Weyland niet aan zijn proefstuk toe. De reeks startte in '82 bij Le Lombard maar stapte midden jaren '90 naar de Spotlight collectie van Dupuis over. Het heeft Weyland en zijn vrouw Nadine die de inkleuring verzorgt geen windeieren gelegd: in 2012 mag Aria haar dertigste verjaardag vieren.
In deze aflevering kruipt Aria in de huid van een vrijheidsstrijdster die het volk van Overon moet bevrijden. De leider van het Overon verzet vraagt Aria's hulp om Dragannath en zijn sekte van Trigyren te infiltreren. Aria gaat op zoek naar het geheime wapen dat alleen godenkind Mamaïtha haar kan geven.
Deze titel brengt meer van wat we van de Weylands kunnen verwachten. Heldendaden, geplaatst in een middeleeuws kader voorzien van de klassieke fantasy elementen: een streepje bloot, magie, hekserij en een snuifje goddelijke interventie. De combinatie van bovenstaande die Weyland aanlevert is haar houdbaarheidsdatum ver voorbij. Het plot is flinterdun. Zo is het vanaf de vierde pagina al duidelijk welk vlees de Trigyren in de kuip hebben. De auteur laat weinig aan de verbeelding over als hij Aria's antagonisten 'zuiveringsplan', 'uitroeiing' en 'De orde van de Trigyren zal zorgen voor een betere wereld' in de mond legt. Analogieën met een gedachtegoed dat nogal populair was in de jaren dertig van vorige eeuw zijn snel gemaakt en maken doorlezen bijgevolg bijna niet nodig: je weet immers wat je kan verwachten: geweld, misbruik en onderdrukking. De stoute elite die hiervoor verantwoordelijk is moet natuurlijk gestraft worden. Enter Aria. We hebben het allemaal al wel ergens eens gelezen. Weyland schuwt ook de Deus ex machina niet. De personages die hij opvoert om gaten in het verhaaltje te dichten zijn even hol als het hoofdpersonage: Farcles komt telkens toevallig opdraven als er een dokter in de zaal moet zijn (p 12 en 44) en het personage Taganne wordt helemaal op het einde uit het plafond naar beneden gehesen om het happy end te vervolledigen.
Weyland is een getalenteerd tekenaar, laat dat duidelijk zijn. Weylands realisme kan zich meten met de besten: zijn respect voor proportie en dynamiek (p 22-23) en zijn creatief gebruik van pagina-indeling maken van Mamaïtha een visueel pareltje. Spijtig genoeg is dat niet voldoende. Na drie decennia zou een verandering van spijs (in dit geval scenarist) doen eten.
Kwalitatieve beoordeling: ** matig
Moeilijkheidsgraad: I
Aria 32 – De Nieuwe Duivel
Aria, Michel Weylands geesteskind is al aan haar 32ste titel toe. De titel zit sinds '94 bij Dupuis onder het Spotlight label dat jongvolwassenen als doelgroep heeft. In deze nieuwe editie is de knappe blondine na haar laatste avontuur bij de Trigyren op weg naar Arnolia als ze van oude bekenden slecht nieuws over haar zoon Sacham verneemt. Aria dacht dat hij de gelukkig getrouwde genezer van een dorpje in het verre Vandor was, maar niets is minder waar: een oude ziekte heeft de jongen helemaal veranderd. De bewoners van zijn dorp zijn bang geworden van hun genezer en hebben hem verjaagd. Aria moet snel zijn om haar zoon te vinden en te beschermen: voor de huurmoordenaars én voor zichzelf.
Het verhaal van De Nieuwe Duivel is naar goede gewoonte erg licht. Sacham, een genezer, wordt ziek omdat zijn vrouw hem verlaat, krijgt schubben en wordt om onduidelijke redenen 's nachts gek. Het volledige plot draait rond de relatie tussen Aria en haar zoon, een feit dat Weyland constant in de verf probeert te zetten met ongefilterde meligheid tot gevolg. Zo herhaalt Sacham eindeloos dat Aria hem doet herleven (p24,27,35) of zich herboren doet voelen (p20). Deze herhaling door het hoofdpersonage blijkt al snel onvermijdelijk aangezien het verhaal geen andere elementen aanhaalt die Sachams wonderbaarlijke genezing kunnen verklaren. Om toch nog enige spanning te creëren voert Weyland een bende huurmoordenaars op (p18) die om onduidelijke redenen door een niet nader genoemde overheid op Sachams spoor worden gezet. Ik hoef u niet te vertellen dat ze op dramatische wijze het onderspit zullen delven.
Het happy end, klassiek in de heroïsche fantasy is ook in deze titel weer van de partij en Weyland schuwt geen enkele ingreep om het deze keer wel erg happy te maken. Zo vindt Sacham op vier pagina's tijd (p43-46) zijn gezondheid, zijn genezende kracht én zijn vrouw terug wat het geheel net iets té roos kleurt.
Ook al is Aria reeds lang achterhaald, het moet ook hier weer gezegd: Weylands talent en het realisme waar hij zich van bedient zouden binnen het fantasy genre grote dingen kunnen doen, het enige wat er ontbreekt is een scenarist die Weylands werk naar de 21ste eeuw kan brengen.
Kwalitatieve beoordeling: ** matig
Moeilijkheidsgraad: I
Met Aria is Michel Weyland niet aan zijn proefstuk toe. De reeks startte in '82 bij Le Lombard maar stapte midden jaren '90 naar de Spotlight collectie van Dupuis over. Het heeft Weyland en zijn vrouw Nadine die de inkleuring verzorgt geen windeieren gelegd: in 2012 mag Aria haar dertigste verjaardag vieren.
In deze aflevering kruipt Aria in de huid van een vrijheidsstrijdster die het volk van Overon moet bevrijden. De leider van het Overon verzet vraagt Aria's hulp om Dragannath en zijn sekte van Trigyren te infiltreren. Aria gaat op zoek naar het geheime wapen dat alleen godenkind Mamaïtha haar kan geven.
Deze titel brengt meer van wat we van de Weylands kunnen verwachten. Heldendaden, geplaatst in een middeleeuws kader voorzien van de klassieke fantasy elementen: een streepje bloot, magie, hekserij en een snuifje goddelijke interventie. De combinatie van bovenstaande die Weyland aanlevert is haar houdbaarheidsdatum ver voorbij. Het plot is flinterdun. Zo is het vanaf de vierde pagina al duidelijk welk vlees de Trigyren in de kuip hebben. De auteur laat weinig aan de verbeelding over als hij Aria's antagonisten 'zuiveringsplan', 'uitroeiing' en 'De orde van de Trigyren zal zorgen voor een betere wereld' in de mond legt. Analogieën met een gedachtegoed dat nogal populair was in de jaren dertig van vorige eeuw zijn snel gemaakt en maken doorlezen bijgevolg bijna niet nodig: je weet immers wat je kan verwachten: geweld, misbruik en onderdrukking. De stoute elite die hiervoor verantwoordelijk is moet natuurlijk gestraft worden. Enter Aria. We hebben het allemaal al wel ergens eens gelezen. Weyland schuwt ook de Deus ex machina niet. De personages die hij opvoert om gaten in het verhaaltje te dichten zijn even hol als het hoofdpersonage: Farcles komt telkens toevallig opdraven als er een dokter in de zaal moet zijn (p 12 en 44) en het personage Taganne wordt helemaal op het einde uit het plafond naar beneden gehesen om het happy end te vervolledigen.
Weyland is een getalenteerd tekenaar, laat dat duidelijk zijn. Weylands realisme kan zich meten met de besten: zijn respect voor proportie en dynamiek (p 22-23) en zijn creatief gebruik van pagina-indeling maken van Mamaïtha een visueel pareltje. Spijtig genoeg is dat niet voldoende. Na drie decennia zou een verandering van spijs (in dit geval scenarist) doen eten.
Kwalitatieve beoordeling: ** matig
Moeilijkheidsgraad: I
Aria 32 – De Nieuwe Duivel
Aria, Michel Weylands geesteskind is al aan haar 32ste titel toe. De titel zit sinds '94 bij Dupuis onder het Spotlight label dat jongvolwassenen als doelgroep heeft. In deze nieuwe editie is de knappe blondine na haar laatste avontuur bij de Trigyren op weg naar Arnolia als ze van oude bekenden slecht nieuws over haar zoon Sacham verneemt. Aria dacht dat hij de gelukkig getrouwde genezer van een dorpje in het verre Vandor was, maar niets is minder waar: een oude ziekte heeft de jongen helemaal veranderd. De bewoners van zijn dorp zijn bang geworden van hun genezer en hebben hem verjaagd. Aria moet snel zijn om haar zoon te vinden en te beschermen: voor de huurmoordenaars én voor zichzelf.
Het verhaal van De Nieuwe Duivel is naar goede gewoonte erg licht. Sacham, een genezer, wordt ziek omdat zijn vrouw hem verlaat, krijgt schubben en wordt om onduidelijke redenen 's nachts gek. Het volledige plot draait rond de relatie tussen Aria en haar zoon, een feit dat Weyland constant in de verf probeert te zetten met ongefilterde meligheid tot gevolg. Zo herhaalt Sacham eindeloos dat Aria hem doet herleven (p24,27,35) of zich herboren doet voelen (p20). Deze herhaling door het hoofdpersonage blijkt al snel onvermijdelijk aangezien het verhaal geen andere elementen aanhaalt die Sachams wonderbaarlijke genezing kunnen verklaren. Om toch nog enige spanning te creëren voert Weyland een bende huurmoordenaars op (p18) die om onduidelijke redenen door een niet nader genoemde overheid op Sachams spoor worden gezet. Ik hoef u niet te vertellen dat ze op dramatische wijze het onderspit zullen delven.
Het happy end, klassiek in de heroïsche fantasy is ook in deze titel weer van de partij en Weyland schuwt geen enkele ingreep om het deze keer wel erg happy te maken. Zo vindt Sacham op vier pagina's tijd (p43-46) zijn gezondheid, zijn genezende kracht én zijn vrouw terug wat het geheel net iets té roos kleurt.
Ook al is Aria reeds lang achterhaald, het moet ook hier weer gezegd: Weylands talent en het realisme waar hij zich van bedient zouden binnen het fantasy genre grote dingen kunnen doen, het enige wat er ontbreekt is een scenarist die Weylands werk naar de 21ste eeuw kan brengen.
Kwalitatieve beoordeling: ** matig
Moeilijkheidsgraad: I
Abonneren op:
Posts (Atom)