Ik stoorde me altijd mateloos aan mensen die hun huis aan het verbouwen waren: "we gaan naar den baa", "we zitten oep den baa", "kom is af naar den baa". Den Baa. De Verbouwing. Niet "onze verbouwing". Als ik vroeger met verbouwers sprak vond ik ze meestal zelfingenomen: alsof hun werf de enige was die hun respectievelijke - met lintbebouwing gevulde - versleten betonnen straat rijk was. Aan wie het iets betekent: mijn excuses. Ik was mis. Mea Culpa. Ik begrijp het nu. Een huis verbouwen slorpt je geheel op, in die mate dat je wereld zo klein wordt dat je wel Dé Verbouwing moet zeggen. Er is immers niets anders meer. Een fantastische periode, maar een moeilijke, voor ieders maatstaven. Nu ze afgesloten is, wel, nu we ze aan het afsluiten zijn - ik vraag me af of je ooit helemaal klaar bent- en zowel Kristin als ik wat, zoals ze in het Frans zo mooi zeggen, recule kunnen nemen mag ik toch zeggen dat ik me boereloere goed geamuseerd heb. Bakken bijgeleerd en vooral: een ongelofelijke hoop quality time met mijn broer en mijn vader doorgebracht. Kristin en ik zijn een goed team, complementair in elke zin van het woord. Zij zorgde ervoor dat ik kon schuppen. No easy feat. Een kroniek:
De garage moest afgebroken worden, de keuken moest weg en grote delen van de binnenmuren gingen er aan. Eerste stap: dak van de garage eraf. Ik was blij dat die oude eternit met asbest weg waren. Smeerlapperij. Blagh.
Na het dak, kwam het geweld. En dat geweld is bijna een jaar lang niet meer gestopt.
