Mansmensen meppen muurtje met Moker

We hebben ons tijdens die verbouwing ook mottig geamuseerd.

Verbouwing 3/x

Waar was ik gebleven? Ergens bij de afbraak. De foto's die ik tot nu toe gepost hebben zijn niet helemaal chronologisch. Ik moet toegeven dat zonder Kristins notities alle happenings in mijn herinnering één groot geheel vormen. Speciale vermelding voor het weekend toch waarin het dak er letterlijk afging. Mijn broer Stef, onze pa, mijn schoonbroer Steven en mijn schoonvader Paul waren allen present, speciale mention toch voor Nonkel Erik die als een berggeit, ongestoord door vertigo en en met zekere doodsverachting van de ene keper naar de andere sprong, vaker wel dan niet voorzien van een of meerdere kettingzaag. Jezus Christus ik was blij toen dat dak in de container lag. Ik krijg er nog kiekenvlees van als ik door de foto's loop.

Een trofee, een van de laatste aandenkens aan de Gust Dekeyser, binnenkort te bezichtigen in het Verloren Stoveke

Vuil dat we waren

Met enige authoriteit werd het eerste gat geslagen

Lost boys!

De Lost Boys, Gino en Guido waren met hun lieftallige eega's op bezoek. Gitte is kei zwanger dus het werd niet laat. Maar het was erg leuk. Ons Kaat en ons Mona waren op hun beste gedrag.:)

Aanwinst

Aanwinst, een beladen woord, iets te beladen als het over een keukentafel gaat. Toch is ze dat. Onze oude grijze, het laatste reliek uit wat nu een ander leven lijkt, gaat naar de container en maakt plaats voor de nieuwe, naar zagemeel ruikende, massief eikenhouten kolos waar we zo lang op zaten te wachten. Nu nog stoelen.

Weekend review!

Het was een topweekend! Gaan eten met de Jul! Gaan wandelen met de Jul!

De Wolfsprent is niet meer

Het gebeurt niet vaak dat het Vlaamse kiesgedrag een rechtstreekse uitwerking op mijn omgeving heeft, maar deze keer is er toch een aanwijsbaar verband: de grauwe besparingen in de Vlaamse culturele sector hebben al slachtoffers gemaakt en Vlabin, de overkoepelende organisatie die het recensentencollectief rond bibliotheek.net beheerde, is niet meer. Dat wil zeggen dat de Wolfsprent, de publicatie waar ik strips voor recenseerde met onmiddelijke ingang ophoudt te bestaan. Een Trieste Dag.

De mail die ik van mijn hoofdredactrice kreeg:

Beste medewerkers,
Vlabin-VBC vzw, de overkoepelende organisatie die onder meer de tijdschriften De Leeswolf en De Leeswelp, en de online recensiedatabank uitgeeft, heeft laten weten dat ze haar werking stopzet. De vzw gaat in vereffening, wat op hetzelfde neerkomt als een faillissement.
De gevolgen hiervan zijn drastisch. Met ingang van 1 december maakt de redactie geen deel meer uit van het personeel en kan jaargang 2014 van de tijdschriften niet meer afgerond worden. Het laatste nummer van De Leeswolf en De Leeswelp zal niet meer verschijnen. Het is ook voor ons niet duidelijk hoe de zaken verder afgewikkeld zullen worden. De officiële communicatie daarover zal door Vlabin-VBC gebeuren, maar het leek ons niet meer dan correct om jullie persoonlijk op de hoogte te brengen.
Hiermee eindigt op een erg rauwe manier een samenwerking die voor velen onder jullie zeer intens was en meer dan 20 jaar teruggaat. Dat de spijt hierover groot is, hoeft allicht geen betoog. Wij bezinnen ons in de komende tijd over de mogelijkheden om op een kleinere schaal de tijdschriftwerking voort te zetten.
Voor nu rest ons alleen nog jullie van harte te danken voor de jarenlange, mooie samenwerking. Wij hopen dat het niet daarbij moet blijven.  
De e-mailadressen van de redactie zijn niet meer in gebruik. Vlabin-VBC heeft beloofd jullie een contactadres te bezorgen. Voor dringende zaken lijkt het ons het beste om Jan Geeraerts, directeur van de organisatie, te contacteren.
Hartelijke groet,
De redacties van De Leeswolf-De Leeswelp
An-Sofie Bessemans
Kyra Fastenau
Jen de Groeve
Gerrit Spilthoorn
Karen Vandyck
Kris van Zeghbroeck

Tien minuten later was haar e-mail adres al effectief afgesloten. Ik beeld me graag in dat ze, net als in the Pelican Brief, nog snel een laatste mail buitenkreeg, voor de mannen met zonnebrillen en zwarte jassen de stekker van haar computer uit trokken.

Een kanttekening in de annalen van de geschiedenis maar toch een blauwe plek op vele harten, waaronder het mijne.

verbouwing 2/x

Als ik geweld zeg, bedoel ik ook echt geweld. Ongelofelijke weg dat we afgelegd hebben, nu ik de oude foto's weer terugzie. En zoals vorig jaar wordt ik weer overspoeld met een diepe diepe dankbaarheid voor mijn kameraden en familie. Zonder jullie hulp had het niet gemarcheerd :) Ik dump alvast wat foto's, ik ben de rest nog aan het organiseren :)

Ik had al gezegd dat het dak er af moest. De bergplaats leek ineens veel ruimer.

Echt, bakken ruimer.

Onze Stef mept er op los

De gevelsteen was harder dan het gemiddelde boerke

Mijne werfleider met de getrouwe Hilti

Dit is totaal veilig meneer de veiligheidscoördinator.

De Paul breekt als is graag een binnenmuur af.

De Vincent is ne beer.

Misschien nog de beste foto van de hele verbouwing

Onze pa had een machineke geregeld, toen begon het ineens vlot te gaan.

Adriaan slijpt het oud koper weg. De keuken is hier al helemaal verdwenen, de container in.

"Wacht is. Hoe blijven die deuren nu rechstaan?"

Regen, koude, honeybadger Kristin doesn't give a f*ck. :)

De kapitein kan met een kettingzaag om

Het dak eraf. Dat was een goed weekend.

Meer breken

meer kuisen

Ruim zicht op de omgeving. De volledige achterste muur zou er nog afmoeten.

Overal zavel, buiten op een plaats. Daar waren ze erg grondig geweest. Een volledige dag bezig geweest om dat stuk beton uit te slijpen.

Kei vroom.

Lachen, lachen met de Sam. Lachen!

Weeral totaal veilig. Echt geen probleem.

Hier is er al gemetst. We zijn aan de electriciteit bezig

Brushie brushie

Kristin for scale!

De sleur apen.

Verbouwing

Ik stoorde me altijd mateloos aan mensen die hun huis aan het verbouwen waren: "we gaan naar den baa", "we zitten oep den baa", "kom is af naar den baa". Den Baa. De Verbouwing. Niet "onze verbouwing". Als ik vroeger met verbouwers sprak vond ik ze meestal zelfingenomen: alsof hun werf de enige was die hun respectievelijke - met lintbebouwing gevulde - versleten betonnen straat rijk was. Aan wie het iets betekent: mijn excuses. Ik was mis. Mea Culpa. Ik begrijp het nu. Een huis verbouwen slorpt je geheel op, in die mate dat je wereld zo klein wordt dat je wel Dé Verbouwing moet zeggen. Er is immers niets anders meer. Een fantastische periode, maar een moeilijke, voor ieders maatstaven. Nu ze afgesloten is, wel, nu we ze aan het afsluiten zijn - ik vraag me af of je ooit helemaal klaar bent- en zowel Kristin als ik wat, zoals ze in het Frans zo mooi zeggen, recule kunnen nemen mag ik toch zeggen dat ik me boereloere goed geamuseerd heb. Bakken bijgeleerd en vooral: een ongelofelijke hoop quality time met mijn broer en mijn vader doorgebracht. Kristin en ik zijn een goed team, complementair in elke zin van het woord. Zij zorgde ervoor dat ik kon schuppen. No easy feat. Een kroniek:

 De garage moest afgebroken worden, de keuken moest weg en grote delen van de binnenmuren gingen er aan. Eerste stap: dak van de garage eraf. Ik was blij dat die oude eternit met asbest weg waren. Smeerlapperij. Blagh.

Na het dak, kwam het geweld. En dat geweld is bijna een jaar lang niet meer gestopt.