Afgelopen donderdag en vrijdag waren spannend,
to say the least. De Hoogvlieger, het schooltje waar Kaat en Mona gaan en waar ik in het oudercomité zit kwam op een ongelofelijk negatieve manier in het nieuws. De directie had in samenspraak met de kinderen beslist om de namiddag speeltijden te herorganiseren: het speeltijdje van de namiddag werd aan de middagpauze geplakt en de kinderen mochten zelf kiezen wat ze met hun tien minuten in de namiddag doen: buiten gaan, konijn aaien, verder oefeningetjes doen,... etc. Na een periode van 3 maand: evaluatie en eventuele bijsturing. Dat zijn de feiten. Letterlijk één ouder interpreteerde dit als 'school schaft speeltijd af' en belde het lokale journaille. Het stuk werd geschreven en 'school schaft speeltijd af' haalt de hoofdpunten. Het gevolg: een zondvloed van negativiteit voor de directie en de school én een nieuwe smet op het al zo bezoedelde Hageland en bij uitbreiding de Beruchte Marginale driehoek.
Ik gebruik
Journaille niet licht, ik heb een diepgewortelde hekel aan de term. Maar hier is hij van toepassing. Het sensationele aspect van de communicatie en de manier waarop geen enkele nuance aan bod kwam, geen enkele duiding, deed mijn journalistiek hart bloeden. Ik had beter verwacht.
Ik verwacht van journalisten dat ze facts checken, de andere kant bekijken, argumenteren en de feiten dan brengen. Duponcheel en Hellemans hebben me dat geleerd, ik heb mijn notities nog. Het gaat me dus hier niet over de waarde van de beslissing die de school neemt, ik ben geen pedagoog, maar het is me wel duidelijk dat het beleid van een school en de waarde van dat beleid niet in kranten besproken hoeft te worden. Interessanter had geweest om een artikel te schrijven nadat de oefening was geëvalueerd. DAT had in de kranten mogen komen.
Het duurde niet lang voor de ouders zich organiseerden. We schreven een brief, startten een
petitie en we lanceerden onze eigen media campagne. De morgen pikte ons op,
HLN trommelde Selien Didden op en mondjesmaat konden we de grauwe sensatie omturnen naar iets mooiers: een gezamelijk front tegen negativiteit en een duidelijke boodschap: we zijn blij met de school, we vertrouwen de directie en als het een stomme beslissing blijkt te zijn, dan vertrouwen we erop dat ze wordt bijgesteld.
Vanmorgen las ik dat de mevrouw die haar verhaal deed haar
kindjes weghaalt uit de Hoogvlieger. Of dat een goede beslissing is, laat ik in het midden, maar ook hier laat HLN een steek vallen: bescherm haar tegen zichzelf en beperk haar platform. Beslissingen hebben consequenties en het is duidelijk dat de mama in kwestie hulp nodig heeft. Ook om dit een plaats te geven. Ik hoop dat ze die gaat vinden.
Tom Lambrechts, een van de ouders, is een begenadigd fotograaf en was erbij om de bloemen af te geven gisteren. Ik hoop zijn
spread vandaag in de kranten te zien.
