Hof en Stront

Achteraan in de tuin, stond er tot voor gisteren een taak op mij te wachten: de compostbak van de vorige eigenaar. Gevuld met gelijke delen keukenafval, snoeisel en hondenstront. Ik weet niet zeker of jullie iets van composteren kennen, ik in ieder geval niet, maar wat ik wel weet is simpel: dat moet leven. Daar moeten pieren in zitten, kleine beestjes doorkruipen,... enzovoort. Je krijgt daar zo'n haak bijgeleverd om de inhoud op te luchten en er voor te zorgen dat het boeltje niet begint te stinken. De vorige eigenaar had het daar zo niet mee, zodat de inhoud van mijn compostbak een soort van gelatineuze klomp biomassa geworden was, waar je met de beste wil van de wereld de aarbeien niet meer mee kon bemesten. Daarnaast stond hij ook niet al te stabiel op zijn grondplaat, met als gevolgd dat we hem niet konden verplaatsen. Aangezien de container na twee weken een doorn in mijn oog, een angel in mijn zij, een smet op mijn verder (zo goed als) vlekkeloze pelouse, moest dat ding dus weg. Gisteren heb ik dan het oude hondenhok afgebroken, de bakstenen die de vloer opmaakten netjes weggestapeld om vervolgens een gat in de grond te graven dat qua diepte overeenkwam met de hoogte van mijn schouders. Nen diepe put dus. Toen ik daarmee klaar was en met het overkappen wilde beginnen, moet ik toegeven, was de moed me helemaal ontglipt. Gelukkig was Benny daar om me een handje toe te steken en vooral mijn moraal er terug boven op te krijgen. Het kappen was redelijk snel geregeld en het dichtgooien nog meer. Vanavond de hoge druk reiniger erop, de rest van de aarde uitvoeren en dan kan er weer een item van onze to do lijst gestreept worden. Volgen de week: de smis en de zandbak!

Middagpost

Ooit al gehoord van Processierupsen? Wij wel. De laatste twee weken kon je me gemakkelijk aan de zijkant van ons huis vinden, starend naar de gigantische coniferen die de zijkant van onze hof ontsieren, op zoek naar voorgenoemde snoodaards. De vorige eigenaar had ons verteld dat er twee jaar geleden een kolonie van eerder vermelde rabauwen zich koning had gemaakt van de daarnet vermelde sappigheid. Mijn logischerwijze kritische reactie werd door de voormalige eigenaar afgedaan als een grauwe onderschatting. Er was namelijk kalk aan te pas moeten komen. Kalk. Nu, de meest afdoende manier om processierupsen te bestrijden (en ik mag me op het theoretische vlak hiervan gerust reeds een expert noemen) is tweedelig: wegzuigen en wegbranden. Respectievelijk als ze nog klein zijn en net voor ze gaan verpoppen (ze zijn dan ook het gevaarlijkst.) De brandharen van deze struikrovers zijn voorzien van mierenzuur en een weerhaakje en zijn daarbovenop ook nog eens microscopisch klein. Het gevolg hiervan is dat ze gemakkelijk door de wind kunnen meegevoerd worden met chaos, anarchie en het algehele verval van normen en waarden als gevolg.
Ik overdrijf natuurlijk. Je krijgt er stevige uitslag van, die ongeveer twee weken duurt, maar verder valt het blijkbaar best mee.
Waarom nu die kalk? Bjorn, de vorige eigenaar vertelde me dat ze de coniferen zouden afbranden om de tot bloedens toe vermelde schobbejakken te verdelgen. Het gevolg daarvan had zonder twijfel een huisvormige fakkel geweest. Vandaar dus die kalk, branden was geen optie.

Ik heb ondertussen al vele soorten rupsen gezien, maar tot nu toe waren het enkelingen, nooit de terroristische stoeten die google me beschrijft. Daar komt ook nog bij dat het soort processierups dat zijn intrek neemt in coniferen nog nooit is waargenomen in West Europa. Dat zal door al die kalk komen.

To Do

Het is eigenlijk een hoop nonsens, maar het is toch leuk om dingen af te kunnen strepen. Van verbouwen tot PMD buiten zetten, hier is ons to do lijstje!

BBQ'en met Sam en Gino

Om een of andere reden werkt de combinatie Sam/Gino/digitale camera elke keer weer.

I give you: The Lord of the Flame

Gel in de emmer

Ik weet niet zeker meer of ik het ooit gepost heb en ik ben een beetje te lui om het te gaan opzoeken. Hierbij the day after ons trouwfeest. Mijn vader en ik komen over het algemeen uitstekend overeen, maar tijdens de gebeurtenissen op dit filmpje hadden we allebei een kater, niet teveel geslapen en zaten we tot aan onze ellebogen in de haargel.

Foto van de maand

Ik weet het, ik weet het. Ik blog ni zo overtuigd meer als in het begin, maar in my defense, het is nogal druk geweest de laatste tijd. Ik heb erg blij gras. Dat zorgt ook voor wat tijdverlies hier en daar. Mijn gras is zo blij dat ik ze hoor groeien als ik mijne rug draai: "Snel! Hij kijkt niet! Gnnnnnnnnnnn!"

Anywayz, foto'tje van de maand zijn Sandrine en Kristin toen ze met Gino is komen BBQ'en. Ze had Flan gemaakt waar ik nog twee dagen van gegeten heb. Met een soeplepel.

Mijn grasmachien

Toen we ons huis kregen, nu twee weken geleden, kregen we daar ook een hof bij. Een hof die tot dan toe schandelijk slecht was onderhouden. Om het tij (lees oerwoud) te keren (lees te bedwingen) heb ik het tweede weekend dat we hier waren een splinternieuw grasmachien van Brill gekocht. Naft, Briggs&Stratton motor, zelftrekker, centrale maaihoogte instelling, warp drive the works. Ik had niet gedacht dat ik het in me had, maar ondertussen bevestigt Kristin het ook: ik zou wel eens groene vingers kunnen hebben. Shit man, wie had dat ooit gedacht.

Back in town

Net terug uit Nederland voor een product training. Ons leventje begint weer! Vanavond komt de loodgieter, de dubbel glas man, de oude eigenaar en moeten we onze belastingen gaan laten invullen.
En mijn gras is terug erg hoog! Op 5 dagen dedju.

Voor de goede orde hier ons coords nog eens (kan je ze ineens in je adressboek kopieren)

Verhaegen-Vermeylen
Herseltsesteenweg 209
3200 Aarschot
016/435045

Closure

Gisteren bij onze huisbaas Marc langsgeweest om de laatste prullen te regelen. Waarborg, bakken,.. ge weetwel. Vandaag dan nog is gepasseerd om de nieuwe huurster Ylke op weg te helpen. Het is helemaal achter de rug nu.
Gisteren was het voor de Marc precies wel een emotioneel moment: toen we buitengingen zei de mens: "Sam, ge waart den beste huurder die ik ooit gehad heb." En het kan misschien naïef zijn, maar ik was geneigd hem te geloven. Nog meer door het feit dat toen we effectief buitengingen hij tegen mij zei: "onthoudt me he."
Het was bijna genoeg om 4 jaar scheve briefkes goed te maken.

Bijna.

Ik heb hem dat laatste beloofd. Dat kon er nog wel af.

"Een schans dat we het apprtement propel heben achtergelaaten."

Verlanglijstjes

Afgelopen zondag waren we binnenzitten beu (Ikea op zaterdag is nog erger dan binnenzittn) en zijn we een spaghetti gaan eten op het terras van de loft. Tijdens ons gesprekje werd zeer snel duidelijk dat we nog wat serieus wat werk voor de boeg hebben, maar dat is helemaal ons eigen schuld. Ons huisje is perfect bewoonbaar, mits een klein onderhoudswerkje links en rechts (waarvan ik er een paar zelf veroorzaakt heb), maar we hebben nogal wat plannen. Drie bierkaartjes vol om precies te zijn.

Klets!

nog fottos.

Foto verhuis 2

Nog meer van dat moois.

Foto's

1 Beeld is blijkbaar duizend woorden, hierbij nog een paar duizend woorden om voorgaande lectuur wat op te fleuren.

Mission Accomplished

Ik schrijf dit, gezeten achter onze bureau, naast onze keuken, in ons huis, met uitzicht op het oerwoud dat wij onze tuin noemen. Dames en heren, Jongens en meisjes, het is zover: de verhuis is geslaagd. Het gros van de bananendozen is uitgepakt, hun inhoud weggestopt en zijn nu opgeslagen naast ons keukenraam om de verhuis van Steven en Daisy te vergemakkelijken.. De hele week is in een waas aan me voorbij getrokken. We moesten allebei maandag en dinsdag werken, een huizenhoge opgave die achteraf gezien nog wel meeviel. Dinsdag avond nog snel langs Benny geweest om op het terras te gaan zitten, noem het de stilte voor de storm, gevolgd door een lange haal tot zondag. Woensdag inpakken, donderdag de grote verhuis. We hadden een bouwliftje bij Boels gehuurd en dat ding was elke eurocent waard. Het was een erg regenachtige dag dus het verhuizen moest tussen de regendruppels door gebeuren. Donderdag avond was zelfs Kristin helemaal doodop. Hans, die een dagje vakantie had genomen om ons te komen slepen heeft me 's avonds nog geholpen het bier te verhuizen. Het gevolg daarvan was dat ik de eerste nacht in ons huis als een roos geslapen heb. Vrijdag, zaterdag en zondag werden gevuld met ongeveer dezelfde activiteiten: doosje pakken, doosje opendoen, ontdekken wat er in zit, spullen op hun plaats, doosje op de stapel onder het afdakje. Een leuke routine, af en toe onderbroken door wat vriendjes op bezoek, wat wil je nog meer? Een bezoek aan de Ikea misschien? Dat hebben we zaterdagnamiddag ook even geregeld. De bedoeling was dat het bezoek functioneel ging zijn. Hit and Run met Steven en Stefan. Het plan was: we take what we need, we get out. Dat was zonder de meisjes gerekend. Laat ons zeggen dat het bezoek aan Ikea iets langer duurde en iets meer kostte, dan ik initieël gepland had. Maar 'sni erg, de living ziet er ondertussen fantastisch uit. Ondertussen is de living, de bureau en de keuken respectievelijk in "sun", "Tonic" en "Linde" geverfd door het tweekoppig verfteam Anita en Paul en beginnen we helemaal geïnstalleerd te geraken. Bedankjes aan al onze lieve vrienden die op bezoek zijn gekomen, gebeld en gesms't hebben. Twee keer bedankjes voor Paul, Agnes, Nadine, Sara, Wies, Anita, Stef, Hans, Isabelle, Steven, Daisy, Gino en Stefan voor het geverf, gekuis, gehamer, geboor, gestofzuig en gesleur. We hadden het niet zonder jullie kunnen doen.

Forward van de maand

En deze maand is het aan de Gino! De Prijs? Een 3M signature post it doosje.

verhuis

We hebben de sleutels. De plafonds in de living zijn geschilderd, morgen gaan ons ma en de Paul de muren zonnig maken. Steven heeft goed geverfd, Daisy goed gekuist. Vermoeiende dag. We hebben Eliane en Rudi mogen verwelkomen en eveneens het grijze gevaar Benny, die drie van zijn eigen vier zonnetjes bij had.
Mooie dag.