Sam Blogt

De Reportages van Lefranc -  De Atlantische Muur 

Jacques Martin draaide erg lang mee als scenarist, tekenaar en colorist voor zijn dood in januari 2010. Als aanhanger van de Brusselse school en oudgediende van Studio Hergé heeft hij een sterke indruk nagelaten op het medium, niet in het minst door zijn aandacht voor detail en geschiedenis. Martins populairste geesteskinderen: Alex ( een reeks die zich in de klassieke oudheid afspeelt) en Lefranc (de reeks rond de journalist Guy Lefranc die met zijn sidekick Jean-Jean allerhande avonturen beleeft en dat zich in de moderne tijd afspeelt) zijn daar beiden mooie voorbeelden van. De Atlantische muur kan gezien worden als een voorstudie om Lefrancs nieuwe avontuur Kinderen van de Bunker (Casterman, 2011) voor te bereiden en  lijkt nog het meeste op een journalistiek document. Met Reportages van Lefranc als ondertitel dekt de vlag de lading. Het voorwoord van historicus Rémy Desquesnes, expert inzake hedendaagse geschiedenis met een waslijst van gepubliceerd werk over Wereldoorlog II zet meteen de toon. In een zeer vlotte stijl schetst Desquesnes de gebeurtenissen die geleid hebben tot de bouw van Hitlers Atlantikwal om de deur te openen naar de zeer goed onderbouwde tekst van researchers Olivier Pierson en Isabelle Bournier.  De reportage (bij gebrek aan een betere omschrijving) is opgemaakt als een echte chronologie van de gebeurtenissen in de vooravond van de tweede wereldoorlog en verhaalt het ontwerp, de bouw en de uiteindelijke val van de Atlantische muur.  De eerste pagina’s na het voorwoord zijn nogal steriel en doen sterk denken aan de geschiedenisboeken die men in het secundair al eens placht te gebruiken: zwart/wit foto’s, landkaartjes en grote zware blokken tekst. Maar dat duurt helemaal niet lang: op pagina 6&7 vindt de geduldige lezer de eerste prent van Olivier Weinberg, een relatief nieuw talent in de stal van Uitgeverij Casterman.  Weinberg beheerst zijn kunst: dwarsdoorsneden van kazematten, schematische weergaven van de bouwwerven van de Organisation Todt (p16,26,27), hij lijkt er plezier in te hebben. Op de paginagrote prenten slaagt hij erin om de schaal van de gebeurtenissen tijdens WO II weer te geven en een beeld te schetsen van het immense werk van de dwangarbeiders of de angst van de soldaten aan beide kanten op Omaha Beach (p42&43). Een aanrader voor zowel geschiedenis- als stripliefhebbers.

Kwalitatieve beoordeling: ***

Moeilijkheidsgraad: II vraagt inspanning

De Republiek – Echelon

Het is een hele tijd geleden sinds Le Gall en Frisco’s laatste worp Immuniteit  in de rekken lag, maar het duo is het nog niet verleerd. De republiek is een politieke thriller pur sang: de Franse president Edouard Montfaure wordt in het nauw gedreven door zijn vurigste tegenstander: oppositieleider Constant Kérel. Kérel is in een vorige editie naar buiten gekomen met het nieuws dat Montfaure een moord pleegde voor hij de trappen van het Élysée besteeg en met het oog op de nakende presidentsverkiezingen kan Montfaure dit natuurlijk missen als kiespijn. Kérels pogingen om de president door het hoog gerechtshof officieel te laten afzetten zorgt voor een stevige dynamiek tussen de beide personages met het presidentschap als inzet.  De twee kemphanen voeren een verbeten strijd om de publieke opinie en Montfaure is niet te beroerd om de agenda van de  geheime P416 groepering te gebruiken voor zijn eigen gewin.  De groepering plant een aanslag op de Amerikaanse president tijdens een internationaal congres rond milieu en tracht tegelijkertijd Kérel zwart te maken door stukken van zijn verleden op te rakelen. Het vervolg is een wervelwind van intriges en politiek gekonkelfoes waar geen duidelijke winnaars of verliezer zullen uitkomen.  Een mooie cliffhanger zet de deur open voor het voorlaatste deel in deze cyclus. Remy Le Gall is een verdienstelijke scenarist en dankzij zijn ervaring als industrieel lobbyist geeft hij de lezer in Echelon een wel erg plausibele kijk op het reilen en zeilen in het  Élysée, het summum van de Franse politiek. Le Gall omschrijft De Republiek zelf als: een 5-delig mandaat in realistische politieke fictie. Die omschrijving is tekenend voor Le Galls woordgebruik en de manier waarop hij het verhaal vorm geeft. Echelon is geen gemakkelijk leesvoer: de grote blokken tekst drukken Frisco’s tekeningen helemaal weg en geven de indruk dat je een erg uitgebreid geïllustreerde politieke roman aan het lezen bent. Dit gebrek aan ruimte lijkt er voor te zorgen dat Frisco’s tekeningen soms geforceerd aandoen( p27,33). Terwijl het duidelijk is dat de mysterieuze tekenaar, die volgens zijn uitgeverij Casterman onder verscheidene pseudoniemen en tekenstijlen opereert, erg getalenteerd is (p24 &25: cour d’honneur en de senaat). De opzet van De Republiek maakt dat nieuwe lezers het erg moeilijk zullen hebben om de reeks bij Echelon op te pikken, zelfs fans van het genre én van de serie zullen de vorige edities nog even moeten doorbladeren om zich opnieuw vertrouwd te maken met Kérel, Montfaure en de knappe Cavendish. Een brok voor zowel doorwinterde stripliefhebber als de politiek journalisten!

Kwalitatief: **** zeer goed

Moeilijkheidsgraad: III moeilijk, voor specialisten