Congé review

Het is terug werkendag vrienden! Werkendag! Gisteren was een marteling (misschien lichtjes overdreven) en vandaag begon het stilletjesaan terug te bollen. We hebben een nieuwe kracht op de afdeling: Désire die van mij de B&W printers overneemt waar ik een goed oog in heb. Ondertussen is er weer veel gebeurd. Mijn dochter is ondertussen bijna tien maand en kruipt, staat, heeft tandjes een een zeer uitgesproken karaktertje. Mijn vrouw is onderweg naar de 31 en ik heb vorige week mijn 29 gevierd. Mijn mama is nog eens langs de kliniek gepasseerd, mijn vader heeft Werchter voor de 1xn'ste keer overleefd en mijn broer zijn schoenen waren na dag één op dour al gepikt. Hij heeft het niet aan zijn hart laten komen. De eerste week congé, die nu al zo lang geleden lijkt, hebben we in Frankrijk doorgebracht. Ons gezinnetje en mijn schoonzussen en- broer in een klein dorpje ten Noorden van Dijon. Panges was niet meer dan een kruispunt van een landweg en een wandelpad met 71 inwoners. Het was alles wat je van zo'n slaperig stadje kon verwachten: zandstenen huizen, krakende vlieringen en tijd. Na het afgelopen (en toch bewogen) jaar zonder er echt eens tussenuit geweest te zijn kostte het me toch wat tijd om gedecomprimeerd te geraken, maar het gezelschap, de excellente Bourgondische wijn en het eten hadden dat in no time geklaard. Onze dochter sliep de eerste paar dagen wel niet goed: het kind moest terug bij ons op de kamer slapen en dat beviel haar zo niet. Ik denk dat het dinsdag was toen ik rond half vier er echt over aan het nadenken was om met haar een ritje met de auto te gaan maken. Gelukkig is dat er niet van gekomen (een nachtelijk flesje bracht sneller resultaat), anders had mijn vader me er de komende jaren nog smakelijk mee uitgelachen. De week in Frankrijk was te snel voorbij. De vier Vermeylentjes hebben Kolonisten gespeeld tot ze er bij neervielen terwijl ik op een hoekje van de tafel mijn comics las. Ik heb een keertje meegespeeld, maar het niveau was me te hoog. De Péage in Frankrijk was een openbaring voor me. 200 kilometer quasi rechtdoor op tarmac dat Zaventem waardig zou zijn langs landschappen die wel geschilderd leken. Soit, genoeg poëzie: de congé was de max, spijtig van de Nutella. De rest van de vakantie was eveneens bliss: veel in mijn kot gezeten, Mariokart WII gespeeld, de waterpomp gerepareerd, de splinternieuwe Liebherr diepvriezer ingewijd (kei neig om in de O'cool met een karretje te gaan winkelen) in de hof gewerkt, een dagje naar 't zeetje geweest, veel visite gekregen, gegeven en verjaard. Kristin heeft me voor mijn 29ste op een sauna getrakteerd in La Quimera. Het was al jaren geleden dat we in het Tremelose welnesscentre nog waren geweest en we waren erg verrast! Compleet gerenoveerd, alles splinternieuw en een geniale vloer van rivierkeien. Een absolute aanrader. De infraroodkabine die er vroeger niet stond bleek een serieuze meerwaarde. Echt eens naartoe gaan, ge gaat niet teleurgesteld worden. Na mijn verjaardag begon alles ineens erg snel te gaan, voor we het wisten was het zondag, had The Jack Daniels Embargo haar laatste liedje gespeeld, was de pizza binnen, het licht uit en de wekker aan.  Hier gaan we weer. :)