Recensiewerk - Mossad

Mossad (special operations) – De mol van het Elysée

Sven Allen, professor aan het Instituut voor Politieke Wetenschappen,  zit in een zeldzaam rustig hoekje van de Parijse Boulevard Saint-Germain koffie te drinken met zijn vriendin Jessie. Op een boogscheut van hun geflirt laat de ene na de andere geheim agent van Mossad het leven. Hetzelfde gebeurt in Malta, maar daar lijkt Yoni, Allens zoon, in het midden van de wervelstorm te zitten. Yoni is namelijk in zijn vaders voetstappen getreden en maakt deel uit van Mossad. Het enige verschil: vader zit niet langer in actieve dienst en is helemaal niet op de hoogte van zijn zoons avonturen. Maar dat zal niet lang meer duren. Na de aanslag volgt een wervelwind van geweld, intrige, politiek, het gekende recept. Allen zal terug de actieve dienst in moeten. En snel.
Mossad, kort voor HaMossad Le Modi’in ule Rakidim Meyuchadim kan letterlijk vertaald worden als ‘Instituut voor inlichtingen en bijzondere operaties’.  Het instituut, zoals het vaak genoemd wordt, is de Israëlische versie van het Amerikaanse Central Intelligence Agency, de geheime dienst dus. De Mossad beschouwt  zichzelf als de beste geheime dienst ter wereld. Op hun website zijn ze vrij open over hun activiteiten: beschermen van de grenzen, Joodse gemeenschappen waar dan ook ter wereld beschermen, informatie verzamelen, contraterrorisme,… het leest als een boodschappenlijstje. Maar als je de auteurs Bartoll en Rovero moet geloven is Mossad heel wat meer. En Bartoll zou het moeten weten: hij was immers jarenlang correspondent voor de grootste persagentschappen ter wereld en claimt redelijk wat actie van dichtbij gezien te hebben. Hij had misschien iets beter moeten kijken. Een spionagethriller pennen over de Mossad is een leuk idee, maar spijtig genoeg slagen de auteurs er niet in om iets echt boeiends te creëren. Bartolls vertelstijl is stijf, wat alle intriges (en er zijn er een hele hoop) doen overkomen als een opsomming. De myriade aan personages die Bartoll nodig heeft om zijn verhaal vorm te geven maakt dat je na pagina 20 moet beginnen terugbladeren om te kunnen blijven volgen. Daar heeft het genre wel vaker last van. Tekenaar Pierpaolo Rovero, alumni van de Disney Academy in Milaan, heeft een leuke tekenstijl, maar moet duidelijk tot het uiterste gaan om het broodnodige realisme te leveren dat een genre zoals de spionagethriller nodig heeft.  Het geheel is flets, wat door de erg donkere inkleuring van Véronique Robin niet wordt goedgemaakt, en komt niet verder dan het zoveelste verhaal over terrorisme, verstopte bommen en daddy issues.  Erg leuk onderwerp maar toch eentje om snel te vergeten.

Kwaliteit: ** matig

Moeilijk: II