Oudejaarsmenu

Voorgerecht en hoofdgerecht.

Tijgers

Remblokken

Den eulaers heeft zijn nieuwe scott stevig gerodeerd!

Slechts een van de vele kerstcado's

Een 3m gasmasker! Merci vader!

Oude vrienden

Een paar weken geleden, op een van mijn nachtelijke uitjes met mijn broeder Steven liep ik Jeroen Boeckx tegen het lijf. Ik heb in een ander leven vakantiewerk voor zijn vader René gedaan en het was té lang geleden dat we elkaar nog gehoord hadden. Gisterenavond op bezoek geweest. Ik had de man al 5 jaar niet meer gezien. De laatste keer dat we elkaar zagen was ik nog niet getrouwd, had ik nog geen kind(eren) en had hij nog geen chronische leukemie. Ik was zenuwachtig om langs te gaan, je weet nooit zeker dat je elkaar nog veel te vertellen hebt na zoveel tijd. Edoch. Om 8 uur in de zetel gaan zitten en om half twaalf weer vertrokken. Bij sommige mensen heb je dat: 1 week, 1 maand of 5jaar, het lijkt telkens alsof het gisteren was.
Prettige feesten allemaal.

Mountainbike

I like this because of reasons.

Plaat van de maand

08/12/2000

11 jaar samen
7   jaar onder een dak
4   jaar getrouwd
2   jaar een Kaatje
4   maand in verwachting

Bedankt voor alles he schat. :)

Stooshe | Betty Woz Gone (Official Lyric Video)

Zal nog eens een StuBRU hotshot voorspellen?

Bij deze:

Plaat van de maand

Azealia Banks - 212 ft lazy jay

Kaat en Lars

Sven is onze kampioen

Kijk wat mijn schoonbroer net gevonden heeft. :)

Interesse?

Ze hadden een echte band moeten zijn :)

source

Plaat van de maand

Tis gewoon een, Tis gewoon een, Tis gewoon een   BROODZAK


GABRIEEEEEEL 


:)

Cirque Royale

Mijn lieftallige vrouw had me voor mijn verjaardag tickets cadeau gedaan om in het Cirque Royal naar Agnes Obel te gaan kijken. Als je er nog niet geweest bent: het is een aanrader. Fantastische locatie.

De show begon met twee voorprogramma's. De eerste was de zoveelste singer/songwriter en kon niet echt boeien. Het tweede voorprogramma: Liz Green, was een ontdekking. Een klein meisje met een stem die recht uit de jaren 20 komt. Ze zou negro spirituals kunnen zingen en er mee wegkomen. Voor de liefhebbers:

Agnes' concert was magisch. Ze werd vergezeld van een celliste (mét loopstation) en een Schotse sirene met harp. Obels repertoire beperkt zich voorlopig tot één cd'tje, een hitje en wat covers, dus de set duurde niet erg lang. Toch was ze volmaakt. Het tweede bisnummer was een oude Schotse folksong: Katie Cruel. Met zoveel emotie gebracht dat de zaal na de laatste noten haar adem inhield.

Recensies

Alfa – Fucking patriot.

Voor het tweede seizoen van Alfa nam auteur Jigounov afscheid van de originele scenarist Claude Mythic (Nathasha, Rubine,..) omwille van creatieve verschillen en zorgde zelf voor een stevig scenario. De auteur voegde hier en daar wat nieuwe accenten toe: een love intrest (mét obligate bedscène) (p33) om maar iets te noemen. Jigounov stript hoofdpersonage Tyler van zijn codenaam en waagt zijn hand aan echte karakterontwikkeling. Het valt af te wachten op het vervolg om te kijken of Jigounov die nieuwe verhaalstijl kan hard maken. Alfa is een typische spionage thriller en hoort helemaal thuis in Le Lombards Derde Stroming (met titels als (I.R.$, Niklos Koda en Vlad). Kan ook niet anders: Jigounov is immers een zelfverklaarde fan van William Vance ’s werk (XIII, Bruno Brazil,…) en dat merk je. De tekenstijl is geraffineerder dan die van zijn voorbeeld, maar de actie en establishing shots zouden in een aflevering van Bruno Brazil niet misstaan. Jigounovs echtgenote Nadia, die sinds de start van de reeks in ’96 de inkleuring voor haar rekening neemt, is afgestapt van de pasteltinten die kenmerkend waren voor de vroege edities en kiest in Fucking Patriot voor een aardser pallet wat het verhaal enkel ten goede komt.

Het tweede seizoen van Alfa start met een knal. Dwight Delano Tyler, codenaam Alfa en spion extraordinaire van het Amerikaanse CIA staat voor de moeilijkste opdracht van zijn bewogen carrière: zijn eigen onrechtmatig besmeurde naam zuiveren. De lezer wordt vanaf de eerste pagina meegenomen in een wervelwind van intriges met de Fucking Patriot Alfa in het oog van de storm. Een Russische dubbelagent is er immers in geslaagd om de spanningen tussen de Verenigde Staten en Rusland op de spits te drijven door valse informatie in de handen van het Central Intelligence Agency te stoppen. Een Islamitische zelfmoordterrorist voorzien van een Tjetjeense nucleaire bom zou zich hebben verschanst op een Russische lijnvlucht. De Amerikaanse president heeft geen andere keuze dan het vliegtuig uit de lucht te laten schieten vooraleer de terrorist zijn dirty bomb tot ontploffing kan brengen boven Amerikaanse bodem. De informatie blijkt vals te zijn, maar een van de betrokkenen krijgt berouw en verzendt een gecodeerde boodschap om zijn geweten te zuiveren voor hij zelfmoord pleegt. Die boodschap komt bij Alfa terecht en de dubbelagent ziet zijn kans schoon om de schuld voor het onnodig vernietigen van de Aeroflot vlucht bij Alfa te leggen. Alfa, die op dat moment zijn leven probeert te ordenen, wordt hard wakker geschud en moet vluchten. Met The Agency op de hielen duikt Alfa onder.

Kwaliteit: ***

Graad: II

De Autoreportages van Margot - De Godinnen van de weg

Met De Godinnen van de Weg leveren Marin, Metapat en Van Der Zuiden een pareltje in een het erg oude genre van de auto strip af. Marin bedient zich van een klare lijn stijl die door weinigen geëvenaard is, en slaagt erin de auto’s en statische achtergronden erg overtuigend vast te leggen.  Spijtig genoeg is het net die tekenstijl die in sommige panelen de personages onhandig of onaf doet overkomen (p9, 17). Dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de inbreng van Emilio Van Der Zuiden, een storyboard artist die zijn vak verstaat (p34-36-40). De manier waarop de zeldzame actie in beeld komt, smaakt naar Michel Valliant, toen Graton nog zelf de planches vulde.  Metapat, de relatief onbekende scenarist, doet zijn werk en creëert een sfeer van bourgeoisie en glamour waar de vroege jaren van rally nog steeds mee geassocieerd worden, maar blijft netjes binnen de lijnen van het genre kleuren: goeden, slechten en een happy end. Metapat creëerde personages die vol zitten van jaren 60 clichés, waar de gemiddelde feministe een punthoofd van zou krijgen.  Het is er zo over, dat het met opzet moet gebeurd zijn om Van Der Zuidens pin-up artist talent tot zijn volle recht te laten komen (p5,15,27,…).

De zomer van ‘60 is in het land en nergens raakt de zon het strand zoals aan de Franse Riviera. Onderzoeksjournaliste Margot en haar beau Louis Foilleret bekomen van hun recente avonturen in een klein hotelletje, niet ver van het turquoise water. Louis heeft erg grote plannen en een stevige juweliersrekening wanneer zijn prille huwelijksplannen in het water belanden door een telefoontje. Louis is immers een van de beste ingenieurs die bandengigant Michelin op stal heeft en zijn werkgever heeft net besloten dat Louis’ vakantie erop zit. Waterstone, Michelins grote Amerikaanse concurrent wil de Europese markt veroveren en de arme Louis wordt teruggeroepen naar Parijs om het project rond een nieuwe revolutionaire band af te krijgen om zo de Amerikanen te snel af te zijn.  Margot heeft de pest in en onderweg botsen ze letterlijk op Michelle en Luc, een koppel op weg naar de Coupe Des Demoiselles, een rally die vrouwelijke coureurs de kans geeft om hun kunsten te tonen.  Voor Louis is het de gedroomde kans om promotie te voeren voor Michelins nieuwste ontwikkeling en met Margot aan het stuur belooft het een stevig avontuur te worden.

Kwaliteit: ***

Graad: I

Weekendje weg

We zijn naar Landall Green park geweest! Een bungalowpark net over de grens! We hebben niet erg veel geslapen omdat ons Kaat er geen zin in had, maar dat heeft ons er niet van weerhouden om er een feestje van te maken.

We hebben natuurlijk veel gezwommen. Maar er was zoveel te beleven!

We hebben geschilderd.

We hebben gefietst. (Papa zelfs met de mtb!)

En we hebben een beetje onnozel gedaan.

Het was errug leuk!

Filmpje!

Openbare verkoop

Hier ben ik weer.

Vandaag hadden we de openbare verkoop van het huis waar Kristin en ik onze zinnen op hadden gezet. Een paar weken terug waren we verliefd geworden op een oud herenhuis in het centrum van Aarschot waar onze financiën nog net toereikend voor waren. Het was ingemijnd voor 235K maar er stond een recht van hoger bod op. Dat hoger bod hebben we na veel vijven en zessen ook gedaan. Met dat hoger bod kwam er de onvermijdelijke tweede zitdag op 17/11. Vandaag dus. De verkoop zou starten om twee uur en toen we om tien voor twee nog steeds als enigen in de zaal zaten begonnen we er in te geloven. Iets na twee zakte de soufflé in elkaar toen de gladde makelaar -die het initiële bod had uitgebracht- de zaal binnensloop. De notaris leek bijna opgelucht toen hij binnen kwam. Het kan paranoia zijn, maar de twee begroetten elkaar als oude kameraden. Na de gebruikelijke rituelen: voorlezen aanbieding, speech, waarschuwingen allerhande,... wordt de veiling geopend. Het blijft muisstil. De notaris slaat twee keer met zijn hamertje en de gladjakker biedt. Wij volgen, hij biedt, wij volgen,... het werd snel duidelijk dat we tegen deze haai niet veel konden uithalen. Onze limiet was snel bereikt en het kaarsje nog sneller uit. De volledige delegatie Verhaegen-Vermeylen zat er verslagen bij en zelfs de verkopers hadden het kwaad. Ze hadden immers al een kaart voor ons klaargezet op de schouw om ons te verwelkomen en hadden een zakje klaargemaakt met de sleutels, de handleidingen, plannen,...

De notaris betaalt het gebruikelijke rondje, de gladjakker verdwijnt en we leren al snel dat het bedrijf waar onze vijand voor kwam bieden al eigenaar was van de terreinen achter ons perceel. Het worden appartementsgebouwen. Ons perceel was het laatste stukje van de puzzel om het project te starten. Het was een op voorhand verloren strijd.
Wij een ervaring rijker en de makelaar wat minder. Has to count for something.

En nu, om ons allemaal een beetje beter te voelen, hier is filmpje van ons Kaat op een schommelpaardje.

Guy Fawkes Night

Remember remember the fifth of November. Gunpowder, treason and plot.

I see no reason why the gunpowder, treason, should ever be forgot.

Verjaardagsfeestje!

Ik heb alle foto's nog niet, maar hier alvast een eerste indruk :)

Nieuwe T-shirt.

Ons Kaat haar feestje was de max! Ze heeft een nieuwe T-shirt gekregen!

Bumba-beloo

Ons Kaat heeft net haar verjaardagsfeestje achter de rug. De taart van de hand van Marie De Mondt was ongelofelijk mooi gedaan. We hadden een kleintje laten maken om door ons Kaat te laten vermassacreren. :)

Wat? Ben ik al 2?

Gefeliciteerd schattebol.

Death Star Canteen

Ik lag strijk met deze!

En Benny stuurde me de deze en had hetzelfde effect:

Music was my first love

Net terug van Music was my first love and it will be my last, de theatervoorstelling van Otto-Jan Ham en Stijn Van de Voorde in het splinternieuwe culturele centrum van Heist o/d Berg.
De zaal was erg mooi, het stuk genant. Ik ging met hoge verwachtingen: Stijn en Ot zijn StuBru helden en hebben een hoop fantastische programma's gemaakt, maar dit gedrocht kwam niet verder dan de banter die twee vrienden aan de toog tegen elkaar vertellen, maar dan voorzien van een powerpoint presentatie. Het geheel smaakte erg naar: "Hey! Onze programma's werken op StuBru, zullen we het ook eens in de culturele centra proberen?"
Het antwoord is neen. Driewerf neen. Er kwam geen muziek aan te pas en de straffe verhalen die het olijke duo opvoerde had een hoog je-had-er-bij-moeten-zijn gehalte. Een gemiste kans, wat mij betreft. En een deuk in hun reputatie.

Ralph Azham

Ralph Azham – Lieg je tegen de mensen van wie je houdt?

Lewis Trondheim is niet van de minste en heeft een prijzenkast die zijn talent en productiviteit onderstreept. Deze Franse meester is actief sinds de jaren 80, maar blijft vernieuwen. De Donjon reeks  is zonder twijfel zijn best gekende werk en grootste commerciële succes. Toch heeft Ralph Azham alles in huis om prima donna Donjon naar de kroon te steken. Lieg je tegen de mensen van wie je houdt?  is het eerste deel in een cyclus van drie in Trondheims beproefde stijl die zware thema’s als verlies, eenzaamheid en verloren liefde met zwarte humor kruidt. De vrolijke,  bijna kinderlijke tekenstijl  biedt het nodige tegengewicht. Trondheims vrouw Brigitte tekende voor de inkleuring die sterk bijdraagt tot de melancholie van het hoofdpersonage, maar de pasteltinten zorgen bij de flashbacks(p13,19,34) voor wat verwarring. Het duurt een tijdje voor je door hebt dat de chronologie van het verhaal wordt verbroken.  In lieg je tegen de mensen van wie je houdt? brengt Trondheim ons naar een dorpje in het koninkrijk Astolië dat constant onder bedreiging staat van de kwade horden van heer Vom Syrus. Maar het rijk is niet zonder verdediging! Tijdens elke conjunctie van Astolië ’s blauwe manen worden er inwoners van het rijk uitverkoren. Ze zijn te herkennen aan hun blauwe kleur. Ralph is zo’n uitverkorene, maar de krachten die de manen hem hebben gegeven zijn zo zwak dat hij niets kan uitrichten tegen de hordes die het rijk bedreigen. Ralph kan immers voorspellen hoeveel kinderen iemand zal krijgen en dat is nu eenmaal niet erg handig in een gevecht. Het orakel van Astolië bevestigt zijn status dan ook niet  en Ralph wordt bij zijn terugkeer van het Orakel al snel de paria van het dorp.  Als de manen bij de nieuwe conjunctie opnieuw iemand blauw kleuren, komen oude zondes aan het licht en neemt Ralph het tegen zijn zin toch op tegen de vijanden van zijn dorpje.  Trondheim creëert een sympathieke antiheld: ongeliefd door een omgeving die hem steeds wreder en wreder behandelt. De lezer kan niet anders dan van de eerste pagina aan de kant van het slungelachtige hoofdpersonage staan terwijl hij zich van het ene misverstand naar het andere beweegt. Het eerste deel van deze Ralph Azham trilogie is een pareltje, maar zoals wel vaker voorkomt, is deze eerste aflevering een pilot die de lezer hongerig moet maken naar het vervolg. De lezer heeft dan de keuze: wachten op de verzamel box of zich nu een beetje ergeren aan de cliffhanger.

**** zeer goed, opvallend

I makkelijke lectuur

O_o

1000'ste post!

1000 posts. Hopla.

Blij!

Mijn meisje is altijd blij, maar met haar schildpadvormige zandbak is het alle dagen feest!

Toertocht FC 't Kapelleke

Vandaag was het mijn eerste echte conditietest na 6 maand trainen. 45 km in de Langdorpse bossen. Ik ben er levend door geraakt. Mijn kameraad Tom (ofte De Steurs) heeft een bende ongeregeld rond zich opgetrokken die in los/vaste groepjes elk weekend gaan fietsen. Allen in dezelfde outfit maar van een ander conditieniveau. Tom had net een splinternieuwe Cube Acid gekocht, maar bleek te sterk voor zijn ketting. Een sjans dat Frank een ketting pons bij had of ze hadden hem met de helicopter moeten gaan halen :)

Iedereen heeft wel wat pech gehad vandaag. Ward en Raf hebben moeten opgeven, ik ben stevig gevallen, Frank had last van de warmte en de bergjes bleven maar komen. De laatste 15 kilometers waren pijnlijk, maar ik heb het gehaald! Nu is het wachten op de Scott van een zekere vriend van me en we zijn weer vertrokken!

Oh ja, ik was nogal vuil geraakt ;)

Ik heb scheve tenen, ik weet het.

Plaat van de maand

Bart B More - The Bass
Eerste keer gehoord in de promomix die Skyve deed om zijn nieuwe single Bass Mongol te promoten. Geen slechte plaat, maar deze Dirty Beats uit Holland zijn echt om mee uit te pakken op café. Ze smaken naar Surkin en dat kan nooit slecht zijn.

Google +

Google + was een goed idee, maar het lijkt alsof niemand meedoet!

Poker Hand Ranks

Vanavond is het poker bij de Gino. Klein geheugensteuntje voor de players. We gaan met z'n achten zijn, eens kijken hoe lang de n00bs voor plastic willen spelen.

Duurt meestal niet lang :)

Pining for the fields

Mijne fietsvriend Tom heeft een nieuwe Cube fiets gekocht. Zucht.

en ja, ik weet het, ik heb net ne nieuwe. Ik weet het.

:)


+10 internets voor de eerste die weet vanwaar de titel van de post komt.

Clan Verhaegen

:)

Wait, what? :)

De Reportages van Lefranc -  De Atlantische Muur 

Jacques Martin draaide erg lang mee als scenarist, tekenaar en colorist voor zijn dood in januari 2010. Als aanhanger van de Brusselse school en oudgediende van Studio Hergé heeft hij een sterke indruk nagelaten op het medium, niet in het minst door zijn aandacht voor detail en geschiedenis. Martins populairste geesteskinderen: Alex ( een reeks die zich in de klassieke oudheid afspeelt) en Lefranc (de reeks rond de journalist Guy Lefranc die met zijn sidekick Jean-Jean allerhande avonturen beleeft en dat zich in de moderne tijd afspeelt) zijn daar beiden mooie voorbeelden van. De Atlantische muur kan gezien worden als een voorstudie om Lefrancs nieuwe avontuur Kinderen van de Bunker (Casterman, 2011) voor te bereiden en  lijkt nog het meeste op een journalistiek document. Met Reportages van Lefranc als ondertitel dekt de vlag de lading. Het voorwoord van historicus Rémy Desquesnes, expert inzake hedendaagse geschiedenis met een waslijst van gepubliceerd werk over Wereldoorlog II zet meteen de toon. In een zeer vlotte stijl schetst Desquesnes de gebeurtenissen die geleid hebben tot de bouw van Hitlers Atlantikwal om de deur te openen naar de zeer goed onderbouwde tekst van researchers Olivier Pierson en Isabelle Bournier.  De reportage (bij gebrek aan een betere omschrijving) is opgemaakt als een echte chronologie van de gebeurtenissen in de vooravond van de tweede wereldoorlog en verhaalt het ontwerp, de bouw en de uiteindelijke val van de Atlantische muur.  De eerste pagina’s na het voorwoord zijn nogal steriel en doen sterk denken aan de geschiedenisboeken die men in het secundair al eens placht te gebruiken: zwart/wit foto’s, landkaartjes en grote zware blokken tekst. Maar dat duurt helemaal niet lang: op pagina 6&7 vindt de geduldige lezer de eerste prent van Olivier Weinberg, een relatief nieuw talent in de stal van Uitgeverij Casterman.  Weinberg beheerst zijn kunst: dwarsdoorsneden van kazematten, schematische weergaven van de bouwwerven van de Organisation Todt (p16,26,27), hij lijkt er plezier in te hebben. Op de paginagrote prenten slaagt hij erin om de schaal van de gebeurtenissen tijdens WO II weer te geven en een beeld te schetsen van het immense werk van de dwangarbeiders of de angst van de soldaten aan beide kanten op Omaha Beach (p42&43). Een aanrader voor zowel geschiedenis- als stripliefhebbers.

Kwalitatieve beoordeling: ***

Moeilijkheidsgraad: II vraagt inspanning

De Republiek – Echelon

Het is een hele tijd geleden sinds Le Gall en Frisco’s laatste worp Immuniteit  in de rekken lag, maar het duo is het nog niet verleerd. De republiek is een politieke thriller pur sang: de Franse president Edouard Montfaure wordt in het nauw gedreven door zijn vurigste tegenstander: oppositieleider Constant Kérel. Kérel is in een vorige editie naar buiten gekomen met het nieuws dat Montfaure een moord pleegde voor hij de trappen van het Élysée besteeg en met het oog op de nakende presidentsverkiezingen kan Montfaure dit natuurlijk missen als kiespijn. Kérels pogingen om de president door het hoog gerechtshof officieel te laten afzetten zorgt voor een stevige dynamiek tussen de beide personages met het presidentschap als inzet.  De twee kemphanen voeren een verbeten strijd om de publieke opinie en Montfaure is niet te beroerd om de agenda van de  geheime P416 groepering te gebruiken voor zijn eigen gewin.  De groepering plant een aanslag op de Amerikaanse president tijdens een internationaal congres rond milieu en tracht tegelijkertijd Kérel zwart te maken door stukken van zijn verleden op te rakelen. Het vervolg is een wervelwind van intriges en politiek gekonkelfoes waar geen duidelijke winnaars of verliezer zullen uitkomen.  Een mooie cliffhanger zet de deur open voor het voorlaatste deel in deze cyclus. Remy Le Gall is een verdienstelijke scenarist en dankzij zijn ervaring als industrieel lobbyist geeft hij de lezer in Echelon een wel erg plausibele kijk op het reilen en zeilen in het  Élysée, het summum van de Franse politiek. Le Gall omschrijft De Republiek zelf als: een 5-delig mandaat in realistische politieke fictie. Die omschrijving is tekenend voor Le Galls woordgebruik en de manier waarop hij het verhaal vorm geeft. Echelon is geen gemakkelijk leesvoer: de grote blokken tekst drukken Frisco’s tekeningen helemaal weg en geven de indruk dat je een erg uitgebreid geïllustreerde politieke roman aan het lezen bent. Dit gebrek aan ruimte lijkt er voor te zorgen dat Frisco’s tekeningen soms geforceerd aandoen( p27,33). Terwijl het duidelijk is dat de mysterieuze tekenaar, die volgens zijn uitgeverij Casterman onder verscheidene pseudoniemen en tekenstijlen opereert, erg getalenteerd is (p24 &25: cour d’honneur en de senaat). De opzet van De Republiek maakt dat nieuwe lezers het erg moeilijk zullen hebben om de reeks bij Echelon op te pikken, zelfs fans van het genre én van de serie zullen de vorige edities nog even moeten doorbladeren om zich opnieuw vertrouwd te maken met Kérel, Montfaure en de knappe Cavendish. Een brok voor zowel doorwinterde stripliefhebber als de politiek journalisten!

Kwalitatief: **** zeer goed

Moeilijkheidsgraad: III moeilijk, voor specialisten

Chocomond!

Vuur!

Happy Birthday Euli

Mijne bloedbroeder Steven (hier afgebeeld met Miss Osschot) is gisteren dertig geworden. Bbq en kampvuur was super! Gelukkige verjaardag makker, koop uzelf ne fiets om het te vieren!

Vrijdag werkdag zondag josdag

Vrijdag snipperdagje gehouden omdat de muren in vilvoorde op me af begonnen te komen, de zon en de tuin hebben me deugd gedaan en ik heb een deuk in het pre-winter werk kunnen maken. Win-win!

Gino heeft een klein probleem

Hete bliksem

Ik had nooit gedacht dat ik deze oerhollandse kost zou mogen degusteren. Agnes besliste er anders over. Hete bliksem is een stamppot van appels, aardappelen en spek. Noordse winterkost. Stevig.

Dagje Hasselt

Leen&Patrick hebben ons een tijdje geleden een bon cado gedaan om met Cindy & Gino het jenevermuseum in Hasselt te gaan bezoeken. Ik had nogal een kater maar het was een fantastische dag!

Weekend review

Het is me wat geweest!Vrijdagavond iets te lang gefietst. Mijn zithouding op een racefiets is helemaal anders dan op mijn MTB en dat heeft me wat rugpijn gekost. Maar geen man overboord. Zaterdagavond bij Gert op het terras gezeten om D haar verjaardag te vieren en zondag gesmeed. De hele dag! We hebben alles eruit gehaald!