Diverticulitis

Ik moest het er toch ooit over hebben, dus better get it over with. In oktober 2022 zit ik samen met mijn Websters collega Kim bij onze klant Toop, dat is een brillenwinkel voor kindjes en begin ik verschrikkelijke buikpijn te krijgen. Je kent dat wel, zo van die pijn die nieuw is en waarvan je meteen weet: hier klopt iets niet. 

In elk geval, bij de klant ging het van kwaad naar erger en toen we er buiten waren kon ik bijna niet meer lopen. Kim heeft me op Websters afgezet en ik ben naar huis gereden waarop ik met Kristin naar de dokter ben gegaan. Siebe, een van de dokters in De Demerbrug kon niet aan mijn buik komen zonder dat ik het uitschreeuwde en wilde me meteen naar spoed sturen, maar ik wilde niet omdat ons Kaat de dag erna verjaarde. Hij heeft me met dikke pillen platgelegd we hebben ons Kaat haar verjaardag 's ochtends gevierd en Kristin is met mij naar spoed gereden waar snel bleek dat ik een gedekte perforatie van een divertikel op mijn dikke darm had. Denk appendicitis, maar dan met opties. 

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb nog twee zo'n aanvallen gehad, 1 keer 3 dagen opgenomen in het ziekenhuis én na de 3de keer werd beslist dat mijn 'slecht' stuk dikke darm eruit moest. 

Ik wilde me eerst in het UZ laten opereren maar na daar van de ene assistent naar de andere nog minder geïnteresseerde assistent gestuurd te worden ben ik op aanraden van onze oude kameraad An Holemans te rade gegaan bij Dr Meekers in het AZ van Diest. Dat bleek een goeie zet te zijn. De mens heeft me onderzocht, me geïnformeerd en eind juni ben ik dan geopereerd.

De operatie duurde een pak langer dan verwacht waardoor mijn herstel iets moeizamer verliep dan wat ze gewoon waren. Ik was ook zo stoned als een aap de hele tijd dus ik weet niet veel meer van die eerste week in het ziekenhuis en de eerste week thuis buiten hetgeen me verteld is. En wat me verteld is, klinkt niet goed. Lees: een kleuter van 42 jaar. 

Ik heb erg veel steun gehad van de mensen rondom mij, ik heb spijtig genoeg niet van iedereen foto's die op bezoek geweest zijn (denkik), maar alle berichtjes, telefoontjes en bezoekjes, ze hebben me toen erg deugd gedaan. Ik kan niet sterk genoeg benadrukken hoe hard ik met mijn gat in de boter ben gevallen toen ik Kristin tegenkwam, want zonder haar zorgen zowel fysiek als mentaal had ik nog in mijn bed gelegen. 

Er zat een stevige emotionele component aan mijn herstel doordat mijn moeder in mijn jeugd heel vaak in het ziekenhuis heeft gelegen - waaronder 2 keer voor hetzelfde en dat heeft toch wel wat oud trauma terug opgerakeld waar ik - toen ik me fysiek wat beter voelde- mentaal door moest. Kort gezegd: het was een stevige zomer. We zijn nu november en het is pas heel recent dat ik mezelf terug een beetje mezelf voel. Wat een trip.