 |
| Noenkel Steven |
 |
| Noenkel Erik |
 |
| Noenkel Sam |
 |
| Noenkel Stefan |
maandag 21 mei 2012
MTB team: De Noenkels
Weekend review
Er zat veel vlees aan het weekend! Ik had congéke op vrijdag! Donderdag hebben we vooral gehangen, vrijdag ben ik gaan fietsen (voorspelbaar, ik weet het), zaterdag was het welkom thuis feestje voor ons Mona en zondag weer gaan fietsen en Tim+Karen op bezoek gehad. We hebben ons niet verveeld. Foto's staan nog op de kodak, ambetant.
zaterdag 19 mei 2012
Recensiewerk - Mossad
Mossad (special
operations) – De mol van het Elysée
Sven Allen,
professor aan het Instituut voor Politieke Wetenschappen, zit in een zeldzaam rustig hoekje van de Parijse
Boulevard Saint-Germain koffie te drinken met zijn vriendin Jessie. Op een
boogscheut van hun geflirt laat de ene na de andere geheim agent van Mossad het leven. Hetzelfde gebeurt in
Malta, maar daar lijkt Yoni, Allens zoon, in het midden van de
wervelstorm te zitten. Yoni is
namelijk in zijn vaders voetstappen getreden en maakt deel uit van Mossad. Het
enige verschil: vader zit niet langer in actieve dienst en is helemaal niet op
de hoogte van zijn zoons avonturen. Maar dat zal niet lang meer duren. Na de
aanslag volgt een wervelwind van geweld, intrige, politiek, het gekende recept.
Allen zal terug de actieve dienst in
moeten. En snel.
Mossad, kort voor HaMossad Le Modi’in ule Rakidim Meyuchadim kan letterlijk vertaald worden als ‘Instituut voor inlichtingen en bijzondere operaties’. Het instituut, zoals het vaak genoemd wordt, is de Israëlische versie van het Amerikaanse Central Intelligence Agency, de geheime dienst dus. De Mossad beschouwt zichzelf als de beste geheime dienst ter wereld. Op hun website zijn ze vrij open over hun activiteiten: beschermen van de grenzen, Joodse gemeenschappen waar dan ook ter wereld beschermen, informatie verzamelen, contraterrorisme,… het leest als een boodschappenlijstje. Maar als je de auteurs Bartoll en Rovero moet geloven is Mossad heel wat meer. En Bartoll zou het moeten weten: hij was immers jarenlang correspondent voor de grootste persagentschappen ter wereld en claimt redelijk wat actie van dichtbij gezien te hebben. Hij had misschien iets beter moeten kijken. Een spionagethriller pennen over de Mossad is een leuk idee, maar spijtig genoeg slagen de auteurs er niet in om iets echt boeiends te creëren. Bartolls vertelstijl is stijf, wat alle intriges (en er zijn er een hele hoop) doen overkomen als een opsomming. De myriade aan personages die Bartoll nodig heeft om zijn verhaal vorm te geven maakt dat je na pagina 20 moet beginnen terugbladeren om te kunnen blijven volgen. Daar heeft het genre wel vaker last van. Tekenaar Pierpaolo Rovero, alumni van de Disney Academy in Milaan, heeft een leuke tekenstijl, maar moet duidelijk tot het uiterste gaan om het broodnodige realisme te leveren dat een genre zoals de spionagethriller nodig heeft. Het geheel is flets, wat door de erg donkere inkleuring van Véronique Robin niet wordt goedgemaakt, en komt niet verder dan het zoveelste verhaal over terrorisme, verstopte bommen en daddy issues. Erg leuk onderwerp maar toch eentje om snel te vergeten.
Mossad, kort voor HaMossad Le Modi’in ule Rakidim Meyuchadim kan letterlijk vertaald worden als ‘Instituut voor inlichtingen en bijzondere operaties’. Het instituut, zoals het vaak genoemd wordt, is de Israëlische versie van het Amerikaanse Central Intelligence Agency, de geheime dienst dus. De Mossad beschouwt zichzelf als de beste geheime dienst ter wereld. Op hun website zijn ze vrij open over hun activiteiten: beschermen van de grenzen, Joodse gemeenschappen waar dan ook ter wereld beschermen, informatie verzamelen, contraterrorisme,… het leest als een boodschappenlijstje. Maar als je de auteurs Bartoll en Rovero moet geloven is Mossad heel wat meer. En Bartoll zou het moeten weten: hij was immers jarenlang correspondent voor de grootste persagentschappen ter wereld en claimt redelijk wat actie van dichtbij gezien te hebben. Hij had misschien iets beter moeten kijken. Een spionagethriller pennen over de Mossad is een leuk idee, maar spijtig genoeg slagen de auteurs er niet in om iets echt boeiends te creëren. Bartolls vertelstijl is stijf, wat alle intriges (en er zijn er een hele hoop) doen overkomen als een opsomming. De myriade aan personages die Bartoll nodig heeft om zijn verhaal vorm te geven maakt dat je na pagina 20 moet beginnen terugbladeren om te kunnen blijven volgen. Daar heeft het genre wel vaker last van. Tekenaar Pierpaolo Rovero, alumni van de Disney Academy in Milaan, heeft een leuke tekenstijl, maar moet duidelijk tot het uiterste gaan om het broodnodige realisme te leveren dat een genre zoals de spionagethriller nodig heeft. Het geheel is flets, wat door de erg donkere inkleuring van Véronique Robin niet wordt goedgemaakt, en komt niet verder dan het zoveelste verhaal over terrorisme, verstopte bommen en daddy issues. Erg leuk onderwerp maar toch eentje om snel te vergeten.
Kwaliteit: ** matig
Moeilijk: II
vrijdag 18 mei 2012
donderdag 17 mei 2012
Op visite
Ons Kaat heeft een nieuw zeteltje! Je kan het uitklappen naar een klein bedje. Te cute voor woorden. Alle meisjes op bezoek vonden het de max.
Persoonlijke overwinning!
Vandaag alle bloso tochten rond Aarschot afgehaspeld. We hebben een nieuwe target nodig :)
woensdag 16 mei 2012
De oude melkerij
Zo zag ze er vroeger uit:
Omnivit
Ons Kaat begint het nu toch wat moeilijk te krijgen. Slapen lukt niet goed meer. Met een beetje omnivit komen we er wel :)
dinsdag 15 mei 2012
Fietskar
Ik heb ze nog niet getest, maar ons Kaat vindt ze in ieder geval fantastisch. Cadeau'tje van 350€.
Danku C.M :)
Danku C.M :)
maandag 14 mei 2012
Werken
 |
| Mijn straat heeft een auw'tje. |
vrijdag 11 mei 2012
Othello
donderdag 10 mei 2012
Metekindje/Petekindjes dag
Meter Nadine is met ons Kaat op uitstap geweest samen met Dana, Toni en hun respectievelijke mete/petekindjes: Lena en grote Kaat.
Het is me daar een feest geweest zeg.
Het is me daar een feest geweest zeg.
woensdag 9 mei 2012
dinsdag 8 mei 2012
Recensiewerk - Rik Remix
Rik Remix – David
Vandermeulen
Rik Ringers,
journalist, misdaadbestrijder, liefhebber van blonde vrouwen en juweel aan de
kroon van uitgeverij Le Lombard komt thuis van een lange dag gevuld met
bovennatuurlijke misdaad. Hij springt in de douche, bakt een eitje, wordt achtereenvolgens geslagen, geschopt,
verdronken, beschoten, geradbraakt, vergiftigd, geëlektrocuteerd, gedrogeerd,
gekust, verbonden en voor dood verklaard.
Remixer David Vandermeulen
gebruikt prenten uit de volledige reeks om een nieuw verhaal te creëren.
Vijf hoofdstukken met klinkende namen heeft Vandermeulen nodig om zijn OuBaPo bewerking van Tibets geesteskind
rond te krijgen. OuBaPo, kort voor Ouvroir de Bande Dessinée Potentielle, is
een nogal obscure beweging binnen het stripwereldje dat namen als Trondheim tot
haar ledenbestand mag rekenen. De OuBaPo
beweging gebruikt formele beperkingen om een stripboek tot stand te laten
komen. Vandermeulen, de DJ van dienst, verwijst hier als volgt naar: “De teksten en
de beelden in dit verhaal zijn van A.P. Duchâteau en Tibet. Afgezien van enkele
gewijzigde uitsneden is er niets aan gewijzigd. Het is een formele beperking
die past in de OuBaPo traditie.(p3)”
De formele beperkingen die Vandermeulen zichzelf oplegt, zijn die van de
Tournering of de grafische re-interpretatie: een auteur eigent zich de tekenstijl of de personages van een
andere auteur toe en creëert zo een nieuw verhaal. Er zijn vijf hoofdstukken: Rake klappen,
waarin Rik het lijdende voorwerp is; Harde maatregelen, waarin Rik de
voorwerpen doet lijden; Bittere wraak, waar de vuisten plaats maken voor
vuurwapens; Onverwachte ommekeer, waar alle hoop verloren lijkt en R.I.P Rik,
waarin onze onversaagde held keer op keer het onderspit lijkt te delven. Alle
onderdelen maken deel uit van de stream of consciousness die Vandermeulen de lezer voorschotelt. De
opeenvolging van acties, de snelheid die Vandermeulen creëert met wat op de
keper beschouwd knip-en plakwerk is, is indrukwekkend. Het strekt Tibet tot eer
dat Vandermeulen nergens zijn zelf opgelegde formele beperkingen moest
versoepelen: voor elke situatie lijkt er een goede Rik Ringers plaat te vinden zijn. Opmerkelijk is dat elk hoofdstuk
een apart verhaal vormt en dat het geheel ook in de omgekeerde richting kan
gelezen worden zonder snelheid te verliezen. Vandermeulen draagt het boek op
aan Tibet die Rik Remix blijkbaar een
fantastisch idee vond. Ik treed hem daarin bij: Rik Remix is een kunststukje, een eerbetoon aan vergane stripglorie,
maar of het publiek dat Rik Ringers
gelezen heeft in hun tienerjaren erdoor gecharmeerd zullen worden blijft de
vraag. De pop art op de cover gaat
alvast niet helpen.
Kwaliteit: goed – Moeilijkheidsgraad: I
maandag 7 mei 2012
The Avengers.
Gisterenavond met Toni en de Vince des Duisternis hemzelf The Avengers gaan kijken. Hier volgt mijn recensie:
Inderdaad.
Mona
We hebben twee meisjes dames en heren! Twee meisjes. Op 20/4 werd onze tweede dochter Mona geboren. Het begon op donderdag, Kristin voelde vanalles bewegen, maar dacht dat ze nog tijd genoeg had en ging eten met Dana en de andere meisjes van de kostummekesschool. Toen ik om drie uur s' nachts wakker schoot hoorde ik iemand naast mij puffen. De weeën waren gestart en om 7 uur, nadat ze een uur in de douche had gestaan bleken de weeën zo snel na elkaar te komen dat Agnes niet snel genoeg kon komen om ons Kaat op te halen. In de auto werd het snel duidelijk dat het menes was, ik heb een stukje over de pechstrook gereden. :)
Om halfacht waren we in het Heilig Hart aangekomen, om kwart voor 8 lag ze op de tafel en om 13 na 8 is Mona geboren. 2k60 droog aan de haak en 46 cm. Ze heeft twee weken op Neo natologie moeten blijven om wat te verdikken en op vrijdag 4/5 mocht ze naar huis. Toevallig de datum waarop Kristin uitgerekend was. Het zijn nogal emotionele weken geweest, maar mijn drie vrouwen zijn thuis nu en de rust is weder gekeerd. Mona slaapt goed en eet vlot en lijkt met de dag dikker en dikker te worden en ons Kaat is blij met haar zusje en begint stilletjesaan wat beschermend gedrag te vertonen, afgewisseld met gezonde brokken jaloezie. Ik heb wat foto's bij elkaar gezocht die een goede indruk geven van wat er zoal is gebeurd. En dat is nogal wat geweest.
 |
| Eerst moest ze even onder de grill. |
 |
| Dan moest ze een paar dagen in de oven. |
 |
| De heel fiere mama, luttele uren na haar bevalling. |
 |
| Efkes onder de zonnebank. |
 |
| Dan naar een gewoon bedje |
 |
| En dan naar huis. |
De goden lachen, de goden fronsen. Maar alles komt goed.
donderdag 12 april 2012
Mag ik efkes stoefen?
Twee keer gepubliceerd! Een korte recensie en één feature van 850 woorden! Fier dat ik ben!
http://deleeswelp.be/?navigatieid=30&tijdschriftid=250
http://deleeswelp.be/?navigatieid=30&tijdschriftid=250
dinsdag 10 april 2012
Lachen met de papa
Twee weken terug lag ons Kaat in het ziekenhuis. Ze had een bacteriële infectie opgelopen. Ik heb er een foto van, maar ik durf hem niet te bloggen. Bovenstaand een paar foties van onze trooper op dag drie. Het is een taaie. Echt een taaie.
Anyhoo, die crisis is nu achter de rug. Kristin stond er op om bij haar te blijven slapen, ondanks haar vergevorderde zwangerschap. Als ze niet zo'n buik zou hebben, je zou niet weten dat ze zwanger was. Het was stressvol voor alle betrokken partijen, grootouders incluis, maar je ziet er nu niets meer van.
Kaat begint echt te praten nu, het zijn nog geen volzinnen, maar ze slaagt er goed in om de wereld rondom haar te beschrijven.
Op dag drie in het ziekenhuis zit ze op mijn schoot naar mijn buik te kijken. Op een gegeven moment trekt ze een deugenietenkop en zegt ze: "Papa baby buit!" Waarop ik zeg: "ik heb helemaal geen baby in mijn buik!" en zij dan weer: "Mama, mama! Papa oot baby buit." Kristin kon nauwelijk haar lach inhouden, maar deed ons huwelijk toch gestand met: "maar nee schatje, papa heeft geen baby in zijn buik!"
Waarop ons Kaat dan weer zei: "Papa! Ditte buit, oot baby!, hahahahahaa"
Lachen met de papa dus :)
maandag 2 april 2012
In de kleuterklas
Vorige week was nogal een bewogen editie. Het begon met een intro het kleuterklasje.
maandag 26 maart 2012
Opera
Afgelopen zaterdag De Staatsopera van Tatarstan aan het werk gezien met Verdi's meesterstuk Nabucco. Een revelatie voor velen in de zaal. Ik heb met open mond gekeken.
Een stukje was meteen herkenbaar: Vapensiero sull’ali dorate ofte Het slavenkoor
Een stukje was meteen herkenbaar: Vapensiero sull’ali dorate ofte Het slavenkoor
donderdag 22 maart 2012
Recensies
De leeswolf begint me te vertrouwen, lijkt me. Ze sturen me 4 strips per keer op om te recenseren. Je hoort me niet klagen. Onderstaand een van de eerste reeksen waar ik niet anders kon dan ze af te branden.
De Verborgen
Geschiedenis – Het einde van Camelot
De oude miljonair Howard
Hugues slaagt erin om de Amerikaanse maffia er van te overtuigen de
Amerikaanse President John F. Kennedy te vermoorden. Hugues draagt een onbeschreven haat voor J.F.K. die hij de
‘Katholiek met Hazentanden’ noemt. Kennedy moet dood en ondanks Hugues’ falende gezondheid slagen zijn
plannen wonderwel. Aan de andere kant van de wereld komt Curtis Hawke Saint John Philby op het spoor, de
moordenaar van Curtis’ vrouw. Aangespoord door de magistraat Erlin en een
jonge leerlinge stort Curtis zich op
de jacht.
De Verborgen
Geschiedenis vertelt het verhaal van De
Magistraten: halfgoden die sinds het begin der tijden met elkaar strijden
om de heerschappij over de mensheid. In Het
einde van Camelot is de grootste rol weggelegd voor Erlin, de magistraat van het schild
en de penning, die zijn agent Curtis
Hawke helpt strijden tegen Saint James Philby, agent van Dyo, de magistraat van de bokaal. Scenarist Pecau geeft lessen
in moderne geschiedenis, maar creëert
een alternatieve achtergrond om de gebeurtenissen te verklaren (in dit geval de
moord op J.F.K). De combinatie van echte geschiedenis, alternatieve
geschiedenis, de zeer uitgebreide mythologie rond de magistraten en hun agenten
maakt dat De Verborgen Geschiedenis
voor nieuwe lezers een bijna onbegonnen taak is. De introductie van de
personages op de binnenflap is veel te summier om met enig begrip van de
beweegredenen van de protagonisten aan het verhaal te beginnen. Pecau’s
scenario springt van het ene personage naar het andere zonder enige plausibele
link en gaat van de ene gebeurtenis naar de andere zonder de lezer wat
achtergrond te geven. Het verhaal is rommelig, zit vol met oude clichés (de
introductie van een rebelse leerlinge – toevallig met dikke borsten- voor Curtis Hawke, is slechts een van de vele
voorbeelden, p27) en maakt het geheel onbegrijpelijk. Liefhebbers van het
fantasy genre zullen zich ongetwijfeld door de magistrale covertekening van
Manchu en Vatine laten verleiden, maar gaan gegarandeerd teleurgesteld
achterblijven. De verwijzing naar Camelot is dan ook goedkoop: geheimen op de
bodem van een meer? Gelukkig verzachten de tekeningen van Igor Kordey het
lijden. Kordey’s werk schippert tussen sterk realisme (p 28) en summiere
schetsen (p35) en slaagt erin Pecau’s gezwam van wat duiding te voorzien. De
kracht van de tekeningen wordt nog aangescherpt door het sterke werk van
colorist Len O’Grady, die net als Kordey al voor Marvel mocht werken. Je vraagt
je af wat die twee met een andere scenarist hadden kunnen bekokstoven.
Kwaliteit: * slecht
Moeilijkheidsgraad: III – voor specialisten
De Verborgen
Geschiedenis – Watergate
Watergate schetst
de avonturen van een bende nonchalante bush
pilots die tijdens het Vietnam conflict de bevoorradingsroutes tussen de
verschillende Amerikaanse kampementen moeten openhouden. Het verhaal wordt
gekleurd met een streepje Voodoo in de Cambodjaanse jungle terwijl aan de
andere kant van de wereld Reka (de
magistraat van speer en staf) door haar broer Erlin (de magistraat van het schild en de penning) aan heroïne ten
onder gaat.
Naar goede gewoonte in de reeks ‘De Verborgen Geschiedenis’ is Watergate
een nieuwe opstapeling van clichés. In deze twintigste editie put scenarist Pecau
ongebreideld uit de rijke collectie Hollywood films die het Vietnam conflict
als onderwerp hadden. Zonder enige schroom mengt Pecau wederom moderne
geschiedenis met zijn eigen verzinsels in een schamele poging tot een
alternatieve verklaring voor de gebeurtenissen in het verleden. Apocalypse Now, een van Francis Ford
Coppola’s meesterwerken wordt schaamteloos gekopieerd, tot en met de dikke
blanke man die in de diepe jungle verscholen zit. Tekenaar Kordey kan niet
anders dan een persiflage tekenen van een zwetende Marlon Brando. Ook in deze editie wordt de eeuwige status quo
tussen de Magistraten, halfgoden met
ongelofelijke krachten, in stand gehouden. Elke vorm van karakterontwikkeling
ontbreekt en de rode draad doorheen de serie is erg ver te zoeken. Pecau
aarzelt er ook niet voor om op p23 schaamteloos die andere reeks: Major Arcanum (Pecau-Damien) te pluggen
om een onomwonden gat in de verhaallijn te dichten. De bush pilots die geschetst worden en de heroïne die ze moeten
smokkelen, zijn rechtstreeks gekopieerd uit de film ‘Air America’, waar een jonge Mel Gibson en een toen nog drugsvrije
Robert Downey Jr. de affiche van sierden. De opzet van De Verborgen Geschiedenis is om waargebeurde verhalen van een
alternatieve uitleg te voorzien. Watergate
geraakt niet verder dan een flauwe kopie. Kordey’s tekenwerk en O’Grady’s
inkleuring zijn, zoals verwacht, van een uitmuntende kwaliteit. De
covertekening van Manchu en Vatine doen, tegen beter weten in, de onoplettende
lezer zin krijgen om de strip open te slaan. Watergate is het eerste deel van een tweedelige cyclus, maar ook
hier zal een nieuwe lezer voor een bijna onmogelijke taak staan: het verhaal is
zo gefragmenteerd en de introductie zo summier dat de daden van de
hoofdpersonages roekeloos en ongegrond lijken. Wederom mag de vraag gesteld
worden: wat zouden Kordey en O’Grady tevoorschijn kunnen toveren met een
scenarist als pakweg Arleston (verscheidene reeksen) of Leo (verre werelden,
Aldebaran,...) aan het roer. Misschien toch even Uitgeverij Sylvester opbellen.
Kwaliteit: * slecht
Moeilijkheidsgraad: III voor specialisten.
Ik krijg een feature in de wolfsprent van maart! Jippies.
Kei zwanger
Kristin staat helemaal bol, het bedje is al in huis, maar nog niet in elkaar, de suikerbonen staan in de garage, de proefdruk van het kaartje is onderweg, we zijn het eens over een naampje en ons Kaat begint stilletjesaan te begrijpen dat ze grote zus wordt.
Joy. :)
Joy. :)
dinsdag 20 maart 2012
Mopje, klein mopje.
donderdag 15 maart 2012
Zolder
Nieuw stuk
dinsdag 13 maart 2012
woensdag 7 maart 2012
maandag 5 maart 2012
Sign of the times
The modern language association is een belangrijke Amerikaanse academische organisatie.Ze is erg invloedrijk. Die organisatie heeft nu een standaard geschreven die uitlegt hoe academische teksten tweets moeten citeren. Bron:the atlantic
How Do You Cite a Tweet in an Academic Paper?
MAR 2 2012, 5:29 PM ET 47The Modern Language Association likes to keep up with the times. As we all know, some information breaks first or only on Twitter and a good academic needs to be able to cite those sources. So, the MLA hasdevised a standard format that you should keep in mind. Its form is:
It's simple. Also, I just love the "Tweet" at the end. However, it's curious that no URL is required, especially given the difficulty of Twitter search for anything not said in the past day or two.
Here's a deeper look at the instructions:
It's simple. Also, I just love the "Tweet" at the end. However, it's curious that no URL is required, especially given the difficulty of Twitter search for anything not said in the past day or two.
Here's a deeper look at the instructions:
Via Thomas, Matt. (mattthomas). "This. RT @JenHoward How do you cite a tweet? The MLA is glad you asked. (You did ask, didn't you?) bit.ly/ykLfcQ." 2 March 2012, 2:21pm. Tweet.Begin the entry in the works-cited list with the author's real name and, in parentheses, user name, if both are known and they differ. If only the user name is known, give it alone.
Next provide the entire text of the tweet in quotation marks, without changing the capitalization. Conclude the entry with the date and time of the message and the medium of publication (Tweet). For example:
Athar, Sohaib (ReallyVirtual). "Helicopter hovering above Abbottabad at 1AM (is a rare event)." 1 May 2011, 3:58 p.m. Tweet.
The date and time of a message on Twitter reflect the reader's time zone. Readers in different time zones see different times and, possibly, dates on the same tweet. The date and time that were in effect for the writer of the tweet when it was transmitted are normally not known. Thus, the date and time displayed on Twitter are only approximate guides to the timing of a tweet.
Interessant he!
Lest we forget: Godfried Bomans
DE KUNST VAN HET VERKOPEN
Godfried Bomans
Maar heerlijk waren de verkopers. Zij droegen in mijn tijd een snorretje
en hielden, als mijn moeder het woord tot hen richtte, het hoofd een weinig
schuin. Dit drukte bereidwilligheid uit. Tegelijk kwam er een honingzoet lachje
op hun gezicht. « Mevrouw, wàt mag het zijn ? » Dit was de
aanvangszin. Of ook wel « Wat had u gehad willen hebben ? » Dit
werd uitgesproken met het bovenlijf enigszins voorovergebogen en met de vingers
rechtstandig uitgespreid op het politoer van de toonbank. De intonatie van de
stem verried een oneindige offervaardigheid en de stellige zekerheid dat, wàt
mijn moeder ook begeerde, het er wezen zou. Mijn moeder zei het dan. Zij zei
bijvoorbeeld : « Gele shantoeng, genopt. » Wat de bediende dan
deed was aardig. Hij deinsde een schrede achteruit, om verrassing te kennen te
geven. Vervolgens boog hij zich voorover en sprak met gedempte stem :
« Dat hebben we nu juist gisteren uit Engeland aangekregen. Voor de
intieme clientèle. » Vervolgens spoedde hij zich op zijn tenen heen.
Mijn moeder toonde niet de minste verbazing. Zij bleef spijkerhard. Zij
voelde de stof tussen duim en wijsvinger en snoof er aan. Soms beet zij er ook
in. Tenslotte sprak zij : « Neen. Dit is niet wat ik bedoel. Ik
bedoel iets anders. »
Wat er dan gebeurde was weer bijzonder aardig. Perfect toneel. De man
keek om zich heen, of er ook iemand luisterde. Dan fluisterde hij :
« Mevrouw, bedoelt iets fijns ? Iets aparts ? » En zonder
het antwoord af te wachten, hief hij de wijsvinger op en keek daarlangs mijn
moeder op schalkse wijze aan. Hij bedoelde haar hiermee in een kleine
samenzwering te betrekken, waarvan de rest van het personeel niets wist.
Vervolgens ijlde hij weer op zijn tenen heen. Toen de man terugkwam, had hij
een grote rol onder zijn arm. Hij wierp deze ruw op de toonbank, sloeg een slip
ervan open en sprak met vaste stem : « Voor Mevrouw. » Na deze
uitspraak trad hij een stap achterwaarts en zweeg. Dit zwijgen was bedoeld om
mijn moeder gelegenheid te geven zich te herstellen. Hij wilde haar doen
bekomen van haar verbazing, haar als het ware een ogenblik alleen laten met dit
stukje. Als deze stilte een minuut geduurd had, nam hij andermaal het woord.
« Pure zij, » sprak hij zachtjes, « een bloot toeval, dat we die
rol nog hebben. Als het uitlekt wordt het ons uit de handen vandaan gerukt. En
bekijkt u dat weefsel eens. Bekijk het eens vlak op de hand. Ragfijn. En toch,
oersterk. Je kunt eraan hangen, je kunt erop staan, je kunt erop trappen,
Mevrouw. »
Ik heb bedienden gekend, die dan ook werkelijk zo’n rol tegen de grond
kwakten en erop begonnen te dansen, roepend : « Kreukt niet !
Krimpt niet ! Kraakt niet ! » Dat waren hartstochtelijke
naturen. Ook herinner ik mij een bleke bediende met een wrat opzij van de neus.
Zijn meesterschap bestond erin, dat hij de bezwaren van mijn moeder, door ze in
een andere toon te herhalen, tot kwaliteiten omtoverde. Als mijn moeder bij
voorbeeld zei : « Ik vind de kleur wat mat, » dan geraakte hij
terstond in verrukking : « Mat, Mevrouw. Precies. Dat is het woord.
Een effen, gedistingueerde tint. U hebt er kijk op. » Hield mijn moeder
vol door te zeggen : « Jawel, maar is het niet wat saai ? »
dan antwoordde hij : « U slaat de spijker op de kop. Streng, koel, gereserveerd.
Geboren voor een figuur als het uwe. »
Die man was niet te slaan. Zijn chef heeft zich ten slotte van hem
moeten ontdoen. Hij was té goed. Hij was in staat de mensen àlles te verkopen,
of ze het hebben wilden of niet. Hij kon iemand die, om een stuk lamézijde
kwam, met een lap jute in extase brengen.
Zulk een verkoper kan, juist door zijn magische kwaliteiten, een zaak
ten gronde richten, want de mensen gaan wel met een waardeloze baal naar huis,
maar ze komen niet meer terug. Thuis vervallen ze in razernij, werpen hun baal
de tuin in en gaan naar een andere winkel ….
Uit
Nieuwe Buitelingen
Ik was vergeten hoe goed de mens was.
zaterdag 3 maart 2012
Kinderplaneet
Vanmorgen in de kinderplaneet geweest. Ze hebben weer uitgebreid. Die winkel is zo groot dat ze bijna haar eigen postcode nodig heeft. Zoals brucargo. Srslywtf
Abonneren op:
Posts (Atom)