Het begon allemaal hiermee:
En dat veranderde in wat wel vijf minuten leek in onderstaande:
Kristin's zwangerschap liep van een leien dakje. Een feit waar velen van jullie getuige van geweest zijn. Onze gynecoloog omschreef ons Kaat als een Standaard Baby, waar we beiden blij om waren.
Vorige week maandag had Kristin haar eerste dag bevallingsverlof en ze had de hele dag doorgebracht met Thuis'jes kijken en rondlummelen, iets wat ik enkel kon toejuichen want 1: ik was van die afleveringen Thuis vanaf en 2: ze ging eindelijk is wat gas terugnemen en relaxen.
Die maandagavond kwam ik thuis van Vilvoorde, geen vuiltje aan de lucht. Toen ik informeerde naar haar dag vernam ik bovenstaande, ik reageerde met lofuitingen om meteen daarna te vernemen dat ze zich toch al de hele dag een beetje raar had gevoeld.
Raar.
Mmmmm.
Niet veel later was de stop eraf.
Oh-O
We hadden goed opgelet tijdens de zwangerschapslessen van de Bakermat en we wisten beiden dat als de slijmprop de benen nam, er in principe nog tijd genoeg was (weken, in sommige gevallen). Dus wij gezellig de zetel in om een filmpje te kijken. Een film die we beiden niet al te denderend vonden, maar dat kon ook te maken hebben met het feit dat Kristin haar raar gevoel al snel was veranderd in een regelmatig terugkerend raar gevoel. Om de 10 minuten ongeveer.
Oh-o
Wij ons bed in daarna, maar het was al duidelijk waar de nacht ging eindigen. De Weeën (dat woord moet ge met een hoofdletter schrijven, uit respect) kwamen regelmatiger, namen toe in intensiteit en rond twee uur belden we voor het eerst de materniteit. Die raadden ons aan om het nog even te bekijken omdat er nog een waterkansje was dat de Weeën weer zouden wegebben. Toen we om 5 uur nog eens belden, zaten we een half uur later in de auto.
Ik heb nog nooit in mijn leven zo snel in Leuven gestaan. Het was vroeg, maar Kristin zag het helemaal zitten:
De Weeën werden sterker en eens geïnstalleerd in de arbeidskamer danste mijn vrouw om de Weeën te onderdrukken. Ze danste vrienden. Wie haar kent, zit nu achter het scherm te knikken :)
De ontsluiting volgde niet vlot genoeg en al snel hoorde we dat ons kindje een sterrenkijkertje was en dat de vlotte zwangerschap geen garantie was voor een snelle bevalling. Fien was Kristin ondertussen voorgegaan en mijn vrouw was er van overtuigd dat voor haar hetzelfde lot was weggelegd. Niets was minder waar.
De pijn begon snel te overheersen nadat de vliezen gebroken waren en rond de middag koos Kristin voor een epidurale. Het was op dat moment duidelijk dat we nog niet aan de suikerbonen waren.
Wachten dus. En dat hebben we gedaan. We hebben gezellig gebabbeld tot Koninckx, onze gyneco, langskwam om de hartoontjes te checken en Kristin te onderzoeken.
Niet lang daarna begon de trage dag ineens snelheid te winnen: meeduwen in de arbeidskamer, 10cm ontsluiting, verloskamer, bloed, tranen, pijn....
Kaat.
Mijn vrouw is een kampioene. De goden lachen, ze fronsen en alles komt goed.
