Achteraan in de tuin, stond er tot voor gisteren een taak op mij te wachten: de compostbak van de vorige eigenaar. Gevuld met gelijke delen keukenafval, snoeisel en hondenstront. Ik weet niet zeker of jullie iets van composteren kennen, ik in ieder geval niet, maar wat ik wel weet is simpel: dat moet leven. Daar moeten pieren in zitten, kleine beestjes doorkruipen,... enzovoort. Je krijgt daar zo'n haak bijgeleverd om de inhoud op te luchten en er voor te zorgen dat het boeltje niet begint te stinken. De vorige eigenaar had het daar zo niet mee, zodat de inhoud van mijn compostbak een soort van gelatineuze klomp biomassa geworden was, waar je met de beste wil van de wereld de aarbeien niet meer mee kon bemesten. Daarnaast stond hij ook niet al te stabiel op zijn grondplaat, met als gevolgd dat we hem niet konden verplaatsen. Aangezien de container na twee weken een doorn in mijn oog, een angel in mijn zij, een smet op mijn verder (zo goed als) vlekkeloze pelouse, moest dat ding dus weg. Gisteren heb ik dan het oude hondenhok afgebroken, de bakstenen die de vloer opmaakten netjes weggestapeld om vervolgens een gat in de grond te graven dat qua diepte overeenkwam met de hoogte van mijn schouders. Nen diepe put dus. Toen ik daarmee klaar was en met het overkappen wilde beginnen, moet ik toegeven, was de moed me helemaal ontglipt. Gelukkig was Benny daar om me een handje toe te steken en vooral mijn moraal er terug boven op te krijgen. Het kappen was redelijk snel geregeld en het dichtgooien nog meer. Vanavond de hoge druk reiniger erop, de rest van de aarde uitvoeren en dan kan er weer een item van onze to do lijst gestreept worden. Volgen de week: de smis en de zandbak!
.jpg)
